Kieltje

Aan dek draag ik altijd graag een kiel. Een stoffen jas die lekker luchtig is waarvan wel de mouwen en vanaf borst hoogte tot beneden van plastic is. Zo’n kiel geeft mij een bewegelijker gevoel dan een oliejas die helemaal van plastic is. Al ben ik niet de dikste, toch voel ik mij er snel een Michelin mannetje in. Ja het is inderdaad zo dat je met een oliejas altijd droog blijft, een zekerheid die je bij het dragen van een kiel totaal niet heb. Dat een oliejas ook isolerende werking heeft is dan ook niet gek, echter kan je jezelf wel kleden tegen de kou maar niet tegen hitte. Daarom doe ik in de winter gewoon een dikke trui onder mijn kiel, dat kleine beetje buiswater word dan mooi geabsorbeerd en tevens is het niet koud ook. 

Afgelopen week heb ik een nieuwe kiel gekocht, een jaarlijks ritueel. Helaas waren de mouwen van mijn oude kiel door de hoeveelheid wasbeurten te kort geworden, bovendien zaten er al scheuren in het plastic rondom mijn navel.  

Wanneer ik een nieuwe kiel nodig heb dan liep ik naar de visserij coöperatie waar ik gewoon een nieuwe haal. Op eigen kosten, ook dat schijnt erbij te horen als visserman, koop je nieuwe bedrijfs/werk kleding. Ditmaal was het anders, niet meer onbewust. Voor het schap met oliekleding en kieltjes bedacht ik me voor het eerst óf het wel verstandig was om juist nog een nieuwe kiel te zullen kopen.

Brexit ligt op de loer, wat dat in gaat houden is nog een groot raadsel! De puls techniek mogen wij weliswaar nog een jaar beoefenen, zolang zal die nieuwe kiel wel mee gaan, echter zal na dat jaar bij ons ook weer de wekker tuigen in worden geschoren. Niet dat je met wekkers niet goed kan vissen maar wat gebeurd er met de stikstof hype? Zal ik de onkosten van een samengesteld gezin nog wel kunnen betalen als het brandstof verbruik weer met 50% omhoog gaat?

Echter is dat nog niet alles. Want als 30% van het Nederlandse Noordzee water Natura 2000 (let wel, rond om deze gebieden mag je maar beperkt stikstof uitstoten) gebied word, plus nog eens 25% vol gegooid word met windmolens en je moet nog eens rekening houden met de gas en olie industrie plus daarboven op nog eens de scheepvaart. Dan is er dus op het Nederlandse gedeelte van de Noordzee bijna geen ruimte meer om te vissen.

Nee. Ruimte op zee, ook al is de Noordzee nog zo groot, zal sneller krimpen dan dat de mouwen van mijn kiel in een jaar tijd doen.

Altijd heb ik wel een redelijk positief gevoel gehad bij de toekomst van de visserij. Kijk, dat het een beroep zou worden waarbij de vrijheden flink zouden gaan slinken was twintig jaar geleden toen ik voor het eerst mee ging met een vissersschip ook al duidelijk. Dat je moest gaan opkomen voor je bestaansrecht, ook dat is nu geen twijfelaar meer. De toekomst, blijft even onzeker als de vangst die elke trek in je netten zit. 

Echter is de rekensom nu heel makkelijk geworden, de uitkomst negatief. De hele Nederlandse visserij sector is een reddeloos zinkend schip wanneer deze koers bevaren blijft worden. Toch heb ik weer een kieltje gekocht. Vissen zit diep in mijn aderen, ik zou ook niet weten wat voor ander beroep ik zou moeten uitoefenen. Die nieuwe kiel kost mij weer een paar duiten ook al kan je dan wel weer vier seizoenen vooruit.

Mocht ik onverwacht sneller stoppen met vissen dan dat ik eigenlijk zou willen. Dan lijst ik dat kieltje, gewassen en wel, in. Dan hang ik het aan de muur naast de foto’s van de kotters waarop ik heb gevaren. Als herinnering, voltooid verleden tijd met een platina randje.