De beulsknoop.

Kunt u dat gevoel? Dat gevoel dat alles tegen zit, dat niet wilt zoals u wilt. Eigenlijk dat het lijkt alsof de aarde onder je voeten wegzakt. Dat alles je wat je lief heb lijkt te verdwijnen als sneeuw voor de zon? Kunt u dat gevoel alsof je in een neergaande spiraal bent beland waar geen einde aan lijkt te komen? Een vrije val, van grote hoogte, zonder parachute? Of dat de eb stroming veranderd in een snelle niets tegenhoudende vloed, het strand steeds sneller in de branding verdwijnt, de zee macht neemt over alles wat op zijn weg komt.
Nee, kunt u dat niet?

Stelt u uzelf dan eens voor dat u jaren hard heb gewerkt voor uw huis, auto, alles waar u trots op bent. Een leven waar u trots op bent. Huisje, Boompje, Beestje! Stelt u eens voor dat men dreigt u alles te ontnemen. Stelt u eens voor dat alles wat u lief is verdwijnt. Alles wat u lief is, zelfs uw gezin, zonder dat u enige invloed heeft om dat nog te veranderen!
Bijna niet voor te stellen, toch?

Als je goed nadenkt is het onmenselijk, mensonterend misschien wel de beste benaming. Een gevoel die waarschijnlijk niemand zich wil voorstellen. Echter voor de visserijsector een keiharde realiteit.

Generatie op generatie zijn vissers naar zee gegaan om een goede boterham te verdien. Generatie op generatie hebben diezelfde vissers vele monden mogen voeden met hun geweldige natuurlijke product. Generatie op generatie is automatisch een cultuur ontstaan, een levensstijl.
Natuurlijk viste men een halve eeuw terug anders dan dat men nu doet. Veel minder milieubewust, veel minder bezig met regels en wetgevingen. Nee, die tijd was anders, maar ook daar hebben vissers lering uitgetrokken en zijn meegegaan in hun tijd. Innoveren, vuilvisprojecten, het besef hoe belangrijk het is dat men zuinig met de visstand omgaat omdat daaruit juist de toekomst van een visrijke zee ontstaat.

Uiteraard hebben vissers geprofiteerd van goede vangsten, goede prijzen voor hun vis, lage onkosten en een vrijheid die met niets te vergelijken is. Men kon investeren in schepen, bemanningen in huizen en hun kinderen een goede toekomst bieden. Tot het moment dat zij allen op de top van de berg stonden en alleen nog maar naar beneden konden rollen.

De drie wetten van Newton slaan momenteel keihard toe in de gehele visserijsector. Waar de meeste platviskotters een kleine 4 jaar geleden nog allemaal op een verantwoordelijke innovatieve manier een prachtig product konden vangen, en daarmee en goede boterham konden verdienen, is de vrije val het ravijn in nog niet eens op de helft.
De sector gaat er aan, anders kan je het niet zeggen. Een op een stapeling van fouten door de overheid en belangenbehartiger zorgen ervoor dat de de gravitatie wet van Newton twintig keer zo hard word toegepast. En het einde, nee die is nog niet in zicht.

Dat veel bemanningsleden hun heil ergens anders zoeken is niet vreemd, is vandaag de dag dan ook meer orde van de dag dan vreemd. De toekomst is weg voor hun, net als voor de eigenaren van de kotters. Als je een gezin heb dan wil je liever een zekerheid dan een levensstijl houden waar bijna geen toekomst in zit. Niemand weet waar dit schip zal stranden. De beste koper van een kotter is momenteel het rijk die met een zakcentje jaren lang levenswerk van hardwerkende mensen af neemt. Handvaten worden aan bemanningsleden niet gegeven, zij hebben een nul waarde, een nummertje. Het is een zooitje, een zinkend schip waarvan niemand weet hoe men die drijvende kan houden.

Waar slaan de eerste stukken dan op van deze blog?
Simpel!
Dat is het gevolg van wat er gebeurd nu de visserijsector op het schavot is gekomen en de strop al om de nek is gehangen.
Alles ontnomen, ten dode opgeschreven!