Thuis, het waardevolste dat er is. 

Pas geleden sprak ik een oude visserman die met gevoel en passie vertelde over het verloop van zijn visserscarrière. De beste kerel was al op zijn 13de als volwaardig visser voor de eerste keer naar zee gegaan, om pas vijf decennia later zijn stripmes aan de spreekwoordelijke wilgen te hangen. Een oude rot in het vak die meer stormen over zich heen heeft gehad dan de gemiddelde geld verslindende zandsuppletie zal doorstaan. De visser sprak vol liefde over zijn ambacht die hij jaren lang vol passie had beleefd, de liefde voor de visserij zat bij hem diep in het hart weg verankerd. Zijn op één volgende verhalen waren van de hoogste categorie Visserslatijn. Een ding wat hij zei beleef ik toch even anders als dat hij het beleefde. Hij zag de Noordzee als zijn thuis. 

De plek waar liefde wordt gedeeld en vermenigvuldigd is en blijft thuis. Het paleis waar de lach en de traan onherroepelijk dichtbij elkaar leven. De tempel waar de visser zichzelf kan zijn zonder dat er vijf paar ogen de hele week op hem gericht zijn. Het heiligdom voor een visser zoals Mekka voor Moslims en de Klaagmuur voor Joden. Thuis is de plek waar een visser even niet hoeft de denken aan visvangen, maar waar hij alle aandacht kan geven aan zijn vrouw en kinderen. 

Voor de meeste vissers is het de normaalste zaak van de wereld. De doorsnee visser is vijf dagen en nachten verwijderd van huis, tegenwoordig is het normaler aan het worden dat vissers langere reizen maken van continu zeven dagen of nog langer. Vijf nachten is op zich niet eens heel erg lang, alleen omdat de visser lange dagen maakt lijkt het wel eeuwen te duren voordat deze weer voorbij zijn.

Een visser die beweert dat hij zijn thuis situatie niet mist is, naar mijn mening, een liegende of zwetsende visser. Na een paar dagen verlangt een visser gerust wel naar zijn eigen bed, zijn eigen levenspartner, kinderen, zijn eigen normale bank waar hij op kan zitten. Er is geen kombuisbank of kooi die aan je eigen bed of bank kan tippen, geen kok aan boord die het eten zo liefdevol klaarmaakt dan je eigen privé kokkin. Er is geen collega visser die zo lief kan lachen naar je dan je eigen vrouw. Niemand aan boord kan tippen aan de twinkelende oogjes van je eigen kinderen zodra je de deur binnen stapt. Hoe avontuurlijk het werk ook is, hoe gezellig het aan boord ook kan zijn. Collega’s kunnen nooit de plek in nemen van je eigen gezin. Het gaat er alleen om hoe je als visserman ermee om gaat, de ene visser wat makkelijker dan de ander. Maar dat er geen één visser is die thuis niet mist, dat lijkt me niet echt geloofwaardig. 

Na een week hard werken is er niets zo mooi als het weerzien met je eigen kroost. Wat is er nou mooier om de achterdeur binnen te stappen en belaagd te worden door een stel, in mijn geval drie, opgroeiende kleuters. Van gekkigheid wordt je beklommen, besprongen en toegejuicht. Want als papa ‘superheld‘ visserman weer thuis is betekent dat feest. Extra snoepjes, koekjes, chips en opblijven. Wat van mama vissersvrouw  vijf dagen lang niet mag, mag van papa in het weekend wel. 

Het zaligmakendste, lekkerste, mooiste, fijnste gevoel is misschien nog wel het weerzien met je eigen vissersvrouw. Vijf dagen en nachten lang heeft een visser alleen maar kunnen kijken naar haar foto. Denken aan de stortvloed van liefde die zij van een hele week in een kort weekend probeert te stoppen. Elke vrijdag weer is het niet alleen feest voor de visser  dat hij weer thuis komt, maar ook voor zijn naaste die er even niet meer alleen voor staat. Elke vrijdag weer het gevoel zoals je heb in het begin van een relatie. Gelukkig maar dat mijn thuiskomst een sprookje is met een goed verloop, dat er niet een kwade slechte oude heks thuis op me zit te wachten maar een prinses veel mooier dan Assepoester, Sneeuwwitje, Doornroosje en Rapunzel bij elkaar. Elke vrijdag weer heftig verliefd. 

De oude visser, met vijftig jaar ervaring, was even stil toen ik hem tegensprak. Zijn opmerking, over dat de Noordzee het thuis was van de visser, sprak ik tegen. Maar na het lezen van dit verhaal was hij het snel roerend met mij eens. 

‘Thuis is thuis. Na vijftig jaar is op vrijdag thuis komen nog steeds het mooiste wat er is.’ Was zijn reactie, om af te sluiten met een prachtige zin die een goed vooruitzicht biedt. ‘Maak je maar geen zorgen, over veertig jaar ben je nog steeds elke vrijdag weer verliefd op je vissersvrouw.’ 

Als het eerst maar weer vrijdag is!!!!