Zeeziek.

Het is de ziekte die voor de landrot een grote onbekenden zal blijven maar voor de visserman een epidemie waar hij het liefst niets mee te maken wil hebben. Zeeziekte. Een ziekte waar de meeste, over het algemeen, aspirant vissers mee te maken krijgen

Diep van binnen weet ik dat ik een van de weinige vissermannen ben die gezegd is met het feit dat zeeziekte bij mij maar eenmaal is voor gekomen. Ook al was het maar een korte heftige ervaring meer dan vijftien jaar geleden. Die ervaring en het gevoel  staan mij nog steeds helder voor de geest. 

Het was in de herfstvakantie en destijds vertrok het grootste gedeelte van de Texelse vloot, helaas is dat niet meer zo, nog op maandag ochtend uit de haven van Oudeschild. Thuis had ik van mijn moeder nog twee kadetjes gehad, belegd met pure hagelslag. Ik was zenuwachtig, door het raam heen van ons huis zag ik de takken van de boom verder op heftig heen en weer bewegen. Als de takken van de bomen al zo heftig heen en weer zouden bewegen, hoe hoog zouden de golven buitengaats dan niet zijn? De korte rit van mijn ouderlijk huis naar de haven spookte die vraag door mijn hoofd heen. Het bezorgde mij alleen maar zenuwen toen het weerbericht op de radio melden dat er een zware storm uut het noordwesten over ons land zou razen die dag. Het was de welbekende druppel die mij een extra raar gevoel gaf waarmee ik aan boord zou stappen. 

De trossen gingen los, de kotter voer langzaam weg van de havenkade en mijn laatse kans om bij mijn moeder in de auto te stappen om naar het veilige nest teruf te keren zag was vervlogen. Het slingeren viel mij in eerste instantie mee. Vlak buiten de haven bleek dat de kotter geen enkele andere beweging maakte dan voor uit varen. Zou het dan toch mee vallen? Ik was nog jong en kwam nog maar netten kijken in de wereld van de visserman. Mijn naïeve jongens gedachte besefte nog niet dat de wind zo waaiden dat er vlak onder de dijk, waar wij langs voeren, geen mogelijkheid was dat er grote golven konden zijn.
Mijn triomfantelijke halleluja stemming veranderde naar mate de haven achter ons uit het zicht verdween. De koers van de kotter ging dicht langs de haven waar de veerboot naar Texel aanmeert om vervolgens door te stoten in de richting van Huisduinen. Het slingeren van de kotter werd steeds heftiger. De dwarszeese bewegingen deerde mij niet en vol intresse keek ik door de raamjes van de brug naar het schouwspel buiten. Mijn stoere jongens praatjes begonnen steeds minder te worden zodra het einde van het Schulpengat, het vaarwater tussen Den Helder en de razende bol in. 

Zenuwen namen dankbaar de plaats in van zelfverzekerdheid. De koers van de kotter veranderde zodra wij het Schulpengat hadden verlaten. De wind uit het noordwesten bleef met 8 beaufort door de voormast heen jakkeren het zorgde voor een sensationeel schouwspel van golven zo hoog als dijken, buiswater rond de hele kotter, slinger en stampbewegingen waar geen einde aan kwam. Even kon ik genieten van de kracht die de zee met zich mee brengt, heel even. 

Opeens voelde ik een misselijkheid boven komen borrelen zoals ik die nog nooit had mee gemaakt. Een gevoel die niet snel met iets valt te vergelijken, maar als het dan moet kan je het beste vergelijken met een te grote hoeveelheid alcohol gebruik en het ziek voelen wanneer je vreselijk nodig naar het toilet moet. Ik begon te zweten, te duizelen en kon mij amper nog oriënteren op mijn benen zodra ik daarop ging staan. Ik besloot om naar mijn kooi te gaan, misschien was dat de oplossing? Gelukkig maar dat het toilet dicht bij mij kooi in de buurt was. Ik kon namelijk nog maar net op tijd de deur open trekken, mij op de knieën voor de wc neer laten ploffen om het, door mijn moeder klaar gemaakte ontbijtje, er uit te spugen. 

Het was een opluchting van jewelste, de misselijkheid was snel verdwenen, ook was ik niet meer zo bezweet als even daarvoor. Snel zocht ik mijn slaap plek op om in een diepe coma te raken. Pas toen wij weer begonnen met vissen kwam ik uit me kooi vandaan om vervolgens afscheid te kunnen nemen van de zeeziekte. Het was mijn eerste en laatste ontmoeting met de ergste ziekte die ik tot nu toe heb mee gemaakt. Zeeziekte is iets wat niet voor te stellen valt wanneer je hem nog nooit heb ervaart. 

Elke keer wanneer er een passagier mee gaat op de kotter en deze krijgt last van zeeziekte weet ik precies hoe verrot die gene zich moet voelen. Ergens heb ik dan wel medelijden met de desbetreffende persoon, maar dat laat je uiteraard niet merken. Zeeziekte schijnt tussen de oren te zitten waar je mee moet leren om te gaan. Sommige doen er jaren over, sommige worden het nooit. Maar goed. De Noordzee is en blijft de plek waar beren, leeuwen en praatjesmakers worden getemt.

 Volg mij ook op, 

Facebook: de schrijvende visser

Twitter: @romkes3

Instagram: deschrijvendevisser

Of vraag de nieuwsbrief aan op deze site.

Foto van de Arm 15 ‘De Vrouw Jannetje’ uit Arnemuiden is gemaakt door Ronald Ribbe, waarvoor dank. www.rorifocus.nl