Mijn vorige blog ging over ontgroeningen op Texelse visserskotters. Toen ik daar mee bezig was kwam plots een ander verhaal in mij op die tot op de dag van vandaag in mijn geheugen staat gegrift.
Mijn toenmalige baas had twee zoons, eentj die wel visserman wilde worden en eentje, de jongste, die helemaal niets met de visserij te maken wilde hebben. Toch wilde de jongste wel met zijn vader mee om te zien wat voor werk zijn vader eigenlijk precies deed. De knul werd helemaal in de watten gelegd door zijn ouwe heer. Hij hoefde maar met de vingers te knippen en het werd voor hem geregeld.
Het werd half in de week slecht weer. Een kleine lente storm zou die woensdag over ons heen razen maar gelukkig voor de jongen was die bries van korte deur en was de bries weer binnen een etmaal weer weg. Het werd afzien voor hem, ‘s ochtends kon hij zich nog groot houden. Hij was nog niet zeeziek, hij was wel wat misselijk, wat vissers katterig noemen.
Hoe groter hij zich ook voordeed des te kleiner werd hij toen de kok begon met het bereiden van het middag eten. De walm van gebraden vlees, de rook van zware shag en mufheid van de lucht omdat de airco het niet deed liet het mannetje ziek worden. Zijn gezicht liep grauw aan en zijn praatjes waren verdwenen. Zonder iets te zeggen verdween hij naar zijn kooi (bed) waarna wij hem de rest van de ochtend niet meer zagen.
Toch moest hij eten van zijn vader. Volgens hem was dat het beste medicijn tegen die vervloekte zeeziekte. Als een dood vogeltje zat het ventje aan tafel. In een gekrompen ondernam hij een dapper poging om zijn bord leeg te krijgen. Het vlees wat er op zijn bord lag hoefde hij niet, daar maakte de bemanning dankbaar gebruik van. Iedereen kreeg een extra stukje vlees wat voor de meeste geen straf was.
Nog voordat hij zijn bordje leeg had gegeten wilde hij opstaan om weer terug te keren naar zijn kooitje. Althans dat dachten we, nog voordat hij achter de tafel vandaan was, zonder enig voorteken of wat dan ook, spugde hij de hele tafel onder. Pannen, gevulde borden, kopjes, bestek en hijzelf zat onder zijn maag inhoud. Hij was niet op weg naar zijn kooi, hij was onder weg naar het toilet maar was veel te laat.
Ik kan tegen veel dingen, poepluiers, snot, bloed, naalden. Alleen is niets zo erg dan die vieze kots. Het was een hel om het schoon te krijgen. Nog nooit had ik zoiets vies meegemaakt dan dat. Al kokhalzend hebben de kok en ik het schoon gemaakt. Alles kon direct de vaatwasser en onze eet lust was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Gelukkig voor het jochie gaat een etmaal al slapend snel voorbij. De volgende dag was hij na een goed ontbijt, aan een schone tafel, weer helemaal het mannetje. Voor je het wist stond hij weer vrolijk aan dek de zandhaaitjes uit de vangst op te zoeken en levend overboord te gooien.
De vangst werd die dag alleen maar beter waardoor wij amper nog in de gelegenheid kwamen om even te pauzeren, koffie te drinken of te rusten. Het jochie kreeg van zijn vader de opdracht om telkens het dek schoon te spoelen met een slang waar zeewater uitkomt. Wij vonden het een super oplossing dan hoefde we het niet meer te doen waardoor we toch nog tijd overhielden voor een bakje koffie.
Wat is er nou mooier voor een jongetje van 9 jaar om alles nat te mogen spuiten zonder dat er iemand boos om wordt? Nog wel met een water straal die nog groter is dan 25 tuinslangen bij elkaar samen. Hij had er enorm veel lol in, dat merkte je aan alles. Hij begon ook serieus maar naar mate de tijd vorderde spoot hij alle kanten op. Meeuwen probeerde hij te raken, de dekwasslang werd in de richting van de mast gericht en ook vond hij het interessant om de slang omhoog te richten zodat hij zelf onder een plens bui van zeewater kwam.
Het duurde niet lang voordat hij erachter kwam dat hij ook op ons kon richten. Met de dekwasslang in zijn handen zag je het mannetje loeren wanneer hij op ons kon spuiten. Hij twijfelde, iets wat hij niet had moeten doen. Nog voordat de dikke water straal onze kant opkwam konden wij de pomp, die het water aanstuurde, uitdrukken. Hij had pech…
Zijn ondeugende glimlach verdween direct toen hij zag dat de druk van de dekwasslang af ging. Wij lachte en wisten dat zijn kans verkeken was ook al kreeg hij de volgende trek weer de kans om ons nat te maken. We moesten dus alert blijven. Maar op het moment dat de pomp uit was en wij stonden te lachen om de teleurgestelde blik in de ogen van het jochie drukte de kok de pomp weer aan.
Alsof er een scène uit een lachwekkende tekenfilm afspeelde bij ons aan dek. De jongen legde namelijk niet de slang neer op het dek. Nee, hij keek met een verbaasde blik in zijn ogen waar het water was gebleven. Op hetzelfde moment had de kok op het knopje gedrukt van de dekwaspomp. Het arme jochie kreeg de volle laag zeewater over zich heen terwijl hij recht in de dekwasslang keek. Het water spoot recht in zijn gezicht.
Wij konden ons lachen nu helemaal niet meer inhouden, ook de schipper, zijn vader, vie bijna uit het brugraam van het lachen. Wij moesten tijdelijk stoppen met het verwerken van de vis. De kok en ik lagen samen letterlijk aan dek dubbel van het lachen. Mijn kaken en buik deden pijn van het lachen. Het was zo lachwekkend dat wij niets meer in de gaten hadden. Het zag er gewoon te mooi uit om waar te zijn.
De kleine man had zich hervonden, zonder dat wij het door hadden was hij met de dekwasslang onze richting opgeslopen. Hij mikte de dekwasslang in onze richting en spoot ons helemaal zeik te nat. Nog voordat wij waren bekomen van de slappe lach en weer aan het werk konden had hij zijn revange genomen. Ach, het was die dag van het vieze zweterige weer. Een koude douche was dan ook zeer welkom.
Nadat iedereen weer droge kleren had aangetrokken werd het werk hervat. Voordat wij aan dek stapte kregen wij nog even een wijsneus opmerking mee van de 9 jarige knul.
‘Wie het laatst lacht, lacht het best.’ Klonk hij als een ervaren rot. Wat moest je zeggen op dat moment. Hij had zekerste weten gelijk, alleen niet voor lang. Vrijdags kon hij een duik in haven verwachte. En die kreeg hij!