De weekendtas is gevuld met schone werkkleding, tijdschriften en kranten van de afgelopen week. Het moment dat je voor de laatste keer dat weekend over de deurdrempel heen stapt maakt zijn opwachting, de stap op weg naar een nieuw visavontuur.
Nog geen paar uur daarvoor is het jonge kroost met hangen en wurgen naar bed gebracht. Traantjes als dansende marionetten over de wangentjes van de dochters*, een afsluitende stoeipartij met de zonen, een laatste knuffel gepaard met een kus van de wederhelft. Alles on het teken om een waardig afscheid te nemen zodat je als visser het avontuur op zee met een goed gevoel kan doorstaan. De tijd op de klok lijkt dat weekend, zo als elk weekend, weer voorbij te zijn geraasd als een Fyra zonder pech. Kostbare tijd met je gezin wat nog wel langer had mogen duren, niet uren, nee dagen. Elk weekend voelt het weer alsof je thuis komt, aanschuift aan de eetkamertafel, naar het toilet gaat, onder de douche stapt en weer vertrekt.
Vertrekken van huis en haard is fysiek makkelijk. Je pakt de tas met spullen, stapt de auto in waarna je wordt afgezet bij het desbetreffende vissersschip. Emotioneel laat je meer achter dan goud, het onbetaalbare, je gezin. Je heb geen controle meer, geen overzicht over de kleine wezentjes die je vissersvrouw zo goed als zij kan probeert te beschermen tegen het kwade. Het enige dat je als vissende vader kan doen is de hele week hopen dat alles nog hetzelfde is zoals je het sprookje thuis achterliet.
Eenmaal op de haven kade afgezet stap je over de reling van de kotter heen en waan jij jezelf in een heel ander leven. Na een klauter partij ben je niet meer de huisvader, geen poepluiers meer, geen kinderproblemen of doorkomende tandjes. De man die grapjes maakt, die volgens zijn zoons vecht met meters lange haaien of gevaarlijke piraten is voor verdwenen. Aan dek ben je gewoon weer de visserman die brood op de plank probeert te krijgen, die werkt om de rekeningen te betalen. De arbeider op zee die hoopt op een goede vangst, op een klein extraatje zodat hij met zijn gezin iets leuks kan doen. – dertiende maand of vakantiegeld krijg je niet als deel loon visser – Die zich in het zweet werkt voor zijn gezin, de huisvader die de krachten van moeder natuur doorstaat omdat het er eenmaal bij hoort.
Aan dek wordt de realiteit als een koude emmer ijswater over je heen gedrapeerd, gewoon omdat je visserman bent. Aan boord krijg je het gevoel dat je een boeman bent, een sloopkogel die de bodem verwoest, een moordenaar die al het zeeleven moedwillig uitmoordt terwijl je als visser wel beter weet. Dankzij de grote media, met behulp van onwetenden geld los trekkende goede doelen, wordt je als visserman op een plek gepositioneerd die niet eens overeenkomt met de werkelijkheid.
Alsof er een boze spreuk over de visserman is uitgesproken door boze heksen heerst er een oneindige vloek over de Nederlandse vissers. Lijkt de ene misvatting over de visserij te zijn verdwenen, komen er twee onwaarheden voor terug. Na regen komt zonneschijn luid het gezegde, alleen bivakeert de visserijsector in een niet overtrekkende wolkbreuk die alles doet wegspoelen. Week in, week uit zijn er weinig positieve noemenswaardigheden te melden, als je de media moet geloven, over de visserij. Pro-visserij feiten halen amper het nieuws terwijl er gal gespuwd blijft worden over onze kleine sector. Grof geld wordt verdiend door bedrijven en organisaties die eisen dat zij alleen maar handelen omwille het verbeteren van het klimaat. Maar de visser, die al jaren lang innoveert, die bezig is met een voorspoedige toekomst van de visserij wordt amper gehoord. Die staat te schreeuwen in een menigte waar hij nooit boven uit kan komen. Hij is als een kuikentje in een schuur vol volgroeide kippen. Wordt overlopen en is onopvallend. Het zorgt voor stress, het geeft extra zorgen. Al die negativiteit maakt de toekomst vreselijk onzeker. Het is alsof je op de snelweg rijdt met de auto terwijl je brandstofmeter het niet meer doet, je weet nooit wanneer de tank leeg is, wanneer de motor ermee stopt.
Thuis komen na een visweek is een van de mooiste momenten die er is! Kinderen die in je armen springen om je vervolgens niet meer los te laten. Die vol verhalen zitten wat zij die week hebben beleefd. Je vissersvrouw die je liefdevol aankijkt, die je weer het gevoel geeft van vlinders in de buik. De vrouw die op haar manier lange dagen en nachten zenuwachtig is geweest op een goede afloop van haar man zijn visreis. Zij die haar man elke week weer een verliefde puber laat worden. Niets of niemand die dat, in een goeie relatie, mooie gevoel kan afpakken. Geen Greenpeace, WNF, geen vismiswijzer die jou thuiskomst kan bepalen. Ook al zorgen deze organisaties voor nog zoveel stress en pijnlijke gevoelens op zee. Tegen de liefde van een vissersgezin en de passie die het vak met zich mee brengt kunnen zij niet opboksen.
Want dat gevoel wat een vissersvrouw en haar kinderen geeft zorgt evoor dat een visserman na het weekend vol goede moed weer aan boord stapt. Op naar een nieuw avontuur op zee, onder weg naar een nieuwe thuiskomst!
Dat er nog maar vele thuiskomsten mogen volgen!!!
Wilt u meer weten over het visserleven? U kunt mij volgen via social media
- Facebook : Martijn van den Berg
- Instagram : deschrijvendevisser
- Twitter : @romkes3
- Of vraag de nieuwsbrief aan op deze site.
- Wordt vervolgd!
* Pleegdochters ontbreken op de foto wegens geheimhouding.
Prachtig Martijn…..je verwoordt het zo goed dat de leek er ook inzicht in krijgt wat er allemaal loos is….ach ja achter een bureau kun je van alles bedenken….maar het echte leven zit toch iets anders in elkaar….Blijf knokken man en laat de stress asjeblieft niet de overhand krijgen….wens jou alvast een fijn weekend met al die liefde die altijd weer op je wacht.
Hallo visserman,
Het zijn leuke stukken die je schrijft. Alleen het komt bij mij een beetje over alsof het een heel zwaar bestaan is waar het minimale tegenover staat.
En dat is voor een beetje vertekend beeld. Ik woon in een vissersdorp dus genoeg vissersgezinnen om me heen. Het spijt me als ik het verkeerd zeg hoor, of leg het me maar uit als het niet zo is…
In mijn ogen staat er voor ieder mooi huis van deze vissermannen een mooie auto, lopen de kinderen er tiptop bij en gaan ze ieder jaar heerlijk op vakantie! Ik gun het ze van harte hoor echt waar, en hun vrouwen ook, ze werken er hard voor.
Maar de gewone werkman werkt aan de wal naar mijn idee net zo hard en als ik in onze situatie kijk… kan ik met 1 salaris de touwtjes niet aan elkaar vastknopen, kan er geen auto voor de deur staan en al helemaal geen vakantie vanaf. Voor die luxe werk ik, (een auto en vakantie zijn immers luxe) dat wil dan dus zeggen in de zorg waar het hard werken is en altijd op de uren dat vaders thuis is. Om het weekend hebben wij een weekend samen vrij. Ik vind het naast dat het voor mezelf zwaar is voor mijn man net zo zwaar, na een zware werkdag doorgaan tot half 9 want dan liggen de kinders immers op bed, en dan wachten tot moeders de vrouw na 23.00 uur pas thuiskomt.
Ik bedoel alleen maar te zeggen, het leven aan de wal is wellicht net zo zwaar en ook daar kijken we uit naar het gezinssamenzijn. Ik bedoel echt niets lelijks of negatiefs met mijn verhaal en ik neem mijn petje af voor je vrouw, maar ik als werkende moeder vind het ook niet altijd makkelijk om mijn werkpet op te zetten en mijn gezin achter te laten. En ook in ons werkveld geldt ‘voor jou zo een ander, het liefst 1 die niet zeurt, hard werkt en minder betaald hoeft te worden’.
Groet,
Een hardwerkende moeder
Deze hardwerkende visserman heeft ook een hardwerkende vissersvrouw die ook gewoon moet werken om leuke dingen met haar 5 kinderen te kunnen doen.
De mensen die in loondienst werken zijn over het algemeen ook hardwerkende mensen maar het verschil zit erin dat zij…u en ik loonbelasting betalen en een pensioen opbouwen en vakantie geld krijgen.
Een visser man moet deze voorzieningen allemaal zelf bij elkaar sparen om toch op vakantie te kunnen en later een leuk pensioen over te houden.
Daarbij komt nog dat u en ik door moeten blijven werken tot ons 67ste jaar en een visserman over het algemeen eerder stopt met werken omdat ze een zwaar beroep hebben en dat moet dan wel financieel haalbaar zijn
Dit stuk is niet bedoeld om uw verhaal af te kraken maar we moeten het wel reëel houden en bij mijn weten werd er ook nergens geschreven dat aan de wal werken niet zwaar is
Vriendelijke groet
Maar ik schreef toch ook niet dat het niet hard werken is?
Ik bedoelde alleen maar te zeggen dat het aan de wal ook hard werken is.
En daarnaast u schrijft dat het de visserman hard spaart voor zijn pensioen, omdat het daarna vaak te zwaar is. Ik geloof dat dat zo’n beetje voor de helft van de Nederlandse beroepsbevolking geldt…. ik lig regelmatig met cliënten te rollenbollen, zie ik mezelf ook niet tot m’n 60ste doen, laat staan 67. Ik wil alleen maar meegeven, het gras van de buren lijkt wel groener……maar is het niet, dat geldt voor een vissersgezin maar ook voor een arbeidersgezin….
En nogmaals ik wil niemand tegen het zere been schoppen echt niet. Maar wilde het wel even meegeven. Ik ben namelijk s hard uitgelachen toen ik een vissersvrouw vertelde wat jan modaal verdiend….daar was in haar ogen niet van rond te komen, maar wel de realiteit.
En ik zeg het ik heb het goed en ben gelukkig en heb niets meer te willen dan gezondheid.
Beste hardwerkende moeder.
Het is in ieder geval respectloos dat je wordt uitgelachen om je salaris waar je voor moet werken
en ik weet hoe het er aan toe gaat in de Zorg daar werk ik zelf ook al jaren.
Verder is het niet de bedoeling dat dit een discussie forum wordt ik snap u punt en daar wil ik het graag bij laten
Bij deze wens ik u een heel zonnig weekend toe
Vriendelijke groet
Hallo Hardwerkende moeder,
Aller eerst bedankt voor het compliment, dat waardeer ik ten zeerste.
Als ik het goed begrijp werkt u in de zorg en dat is een zwaar onderschat beroep waarbij te weinig waardering en respect komt kijken. Dat is zonde en zou anders moeten.
Echter wil ik u er graag op wijzen dat het leven van een visserman en dat van zijn gezin gecompliceerder in elkaar steekt dan bij gezinnen waarvan de twee ouders/verzorgers allebei hard moeten werken om het hoofd boven water te houden. Ik wil ook absoluut niet zeggen dat u leven, gezinssamenzijn en werk een peulenschilletje zijn vergeleken bij dat van de vissersgezinnen. Absoluut niet, zo waren bij het schrijven van deze blog ook niet mijn bedoelingen.
Toch wil ik u op een paar misstanden attenderen.
Mijn vrouw werkt ook, weliswaar geen veertig uur, maar ook zij werkt voor de extra luxe. Daarbij komt kijken dat zij bij thuiskomst volledig zelf op de zorg van de kinderen is aangewezen. Geen man die boodschappen doet, kinderen wegbrengt, ophaalt, naar bed brengt. Niet even iemand die de was doet of een stofzuiger door de kamer heen haalt. Huilen er ’s nachts kinderen, dan moet de vissersvrouw eruit. Geen man in de buurt die haar kan ondersteunen of even die zorg tot zich neemt. U kunt het samen doen, een vissers vrouw is 80% van de week alleen. In het weekend dan zal u zich afvragen? Dan is de visserman zo uitgeteld van de werkweek dat hij het niet eens doorheeft als er bom naast zijn kussen tot ontploffing komt.
Hoe het kan dat een visserman zo moe is kan ik u ook uitleggen.
Een visserman heeft geen dag en nacht ritme. Het is meer een ritme van uurtje vrij, anderhalf uur werken. Dit is bij normale vangsten en goede weersomstandigheden. Daarbij komt kijken dat vissers twee maal per dag in de stuurhut moeten zitten om wacht te draaien. In dat uurtje vrij moet okm nog gegeten, geslapen en alle dagelijkse dingen gebeuren. Veel slaap tijd blijft er niet over. Dit ritme gaat van zondagavond tot vrijdagochtend door. Eenmaal in dit ritme is de dag van thuiskomst alweer daar. Dan moet er gelost worden, netten gerepareerd, noem het maar op om het schip weet vaar klaar te krijgen voor een nieuwe week. Gevolg is dat de visser uit zijn ritme is en daardoor extra vermoeid wordt.
Als u nacht diensten zou draaien en daarna zonder vrije dagen dag diensten gaat lopen zal u ook moe, verrot en gebroken zijn. Toch?
Ik onderschat u werk en gezinsleven niet. Maar hierbij kom ik dus wel bij het doel van deze blog. Het vissersleven en dat van hun gezinnen wordt onderschat.
Zoekt u maar op, op deze site,
‘ode aan de vissersvrouw’ en ‘doornroosje’ waarna u exact zult zien wat ik bedoel.
Vissermannen werken meer dan de gebruikelijke veertig uur per week. (41 uur in 2 dagen tijd onafgebroken, lees ook mijn vorige blog, werken is de langste werk periode wat ik heb meegemaakt) Hierbij komt geen slaap kijken, is er geen tijd om normaal te tafelen, zelfs een bezoek aan de het toilet kan niet uitgebreid gebeuren. Is het dan niet gerechtvaardigd dat vissers een extraatje verdienen als zij op deze manier te werk moeten gaan.
Wij moeten omdat we maatschap vissers zijn genoeg afstaan aan belasting, verzekering, pensioen en noem het maar op. Voor extra belasting toegaven komen wij te kort omdat wij net even te veel verdieneb maar weer te kort om dat zelf te kunnen opvangen.
Dat u wordt uitgelachen om uw loon door andere vissersvrouwen vind ik ronduit schoftig. Diep triest van laag niveau, dat getuigd van geen respect naar de mede mens die op hun buurt ook alles er aan doet een gezin draaiende te houden.
Ik ben alleen bang dat u dus niet goed mijn blog heeft geïnterpreteerd.
Vriendelijke groet martijn.
P.s. excuses voor een kort antwoord. Ik zit immers nog op zee en ja, het belletje gaat dus moet er weer gewerkt worden.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Tuurlijk snap ik dat je als je vaart geen 40 uur aan het werk bent en dan de overige uurtjes in de zon zit of een kaartje legt, zeker niet hoor.
En het is ook echt niet zo dat ik je blog onderuit wilde halen ofzo, iemand wilde kwetsen etc, echt mijn bedoeling niet.
Ik snap ook best dat alle regels in de visserij je kunnen frustreren… dat ken ik ook in de zorg.
Maar toch denk ik nog steeds dat we allemaal van elkaar denken dat t gras bij de ander groener is, dat is de misvatting. En nee geen jaloezie, maar ik neem m’n petje af voor jullie.
Je schreef me over de extra belastingtoegaven… Hihi die ken ik ook niet hoor… en Ok wij zitten niet op die 80% samen, het zullen het er 40 zijn, maar dat is inderdaad nog 40 meer dan die van jullie!
Maar zoals ik eerder al schreef gezondheid is t allerbelangrijkste wat er bestaat! En laten we verder genieten van al het mooie om ons een.
Groetjes
Een hardwerkende moeder die haar mening wat heeft bijgeschaafd!
Ik proef in sommige reacties een beetje jalloesie jammer want een visserman maakt geen volledige nachtrust ,want om de paar uur moeten de netten gehaald worden en of gezet worden 24 uur per dag en dag in dag uit.Dat is wat anders als 8 uur bij de baas en voor de rest VRIJ.
Beste Allemaal, bij al jullie reacties proef ik nog steeds onbegrip. Het mooie aan deze blogs dat mensen inzicht krijgen in wat een ander doet en hoe het gedaan wordt zodat er meer begrip voor elkaar komt. Beste werkende mensen b.v. uit de gezondheidszorg maak ook een blog zodat de rest van de mensen inzage hebben in hoe jullie werk in elkaar steekt en waar je tegen aan loopt zodat de mensen een idee hebben wat dit beroep inhoud. Nu ik zelf het vissersleven van nabij meemaak kan ik steeds beter begrijpen wat Martijn meemaakt en bedoeld en daarnaast vind ik je stukjes erg leuk en leesbaar. Zeker de negatieve verhalen in de krant en de innovatie die vanuit de vissers zelf betaald worden getuigt van ongelijk van subsidies in Nederland. Toch iets om over na te denken.