logo

21 jaar.

Eenentwintig jaar geleden, de dubbele cijfers kwamen nog niet in mijn leeftijd voor. Vissen wist ik nog niets vanaf, voetbal was mijn leven. Een goed jaar daarvoor had ik dansend door de kamer heen gehuppeld, schreeuwend juichend, de buren moesten het horen. Mijn club had de Champions League gewonnen. Het was mijn eerste finale die ik bewust mee maakte, een finale die voor altijd in gedachte zou blijven. Dat jaar dat volgde was pijnlijker, iets onrealistisch maar waar. Waar ik een jaar eerder wel kon Wenen van geluk, zo verdrietig was ik toen Juventus die zelfde beker omhoog hield.

Het waren momenten dat ik nog leefde in een grote illusie. Ajax zou snel wel weer in een finale staan, en ach, er lag nog een grote lange Toekomst in ’t verschiet. Slechts negen jaar oud, geen besef van de boze wereld om je heen, nog geen belletje die je midden in de nacht doet op laten staan, geen NGO’s die proberen je van het water af te krijgen, geen viswijzer. Voetbal was toen niet de bijna belangrijkste bijzaak in het leven, voetbal was het belangrijskte in mijn jongensleven.

In eenentwintig jaar is er veel gebeurd. Niet alleen persoonlijk, in de voetbal wereld maar ook in de visserij. In dik twee decennia kan de wereld op zijn kop staan, evenals die van de sector waarin ik mijn brood nu verdien. Toen Ajax het kampioenenbal won lagen de Nederlandse vissershavens elk weekend vol. Zij aan zij, wachtend op het begin van een nieuwe visweek. Een tijd dat vissers nog trots waren op hun beroep, tijden dat er amper openlijk gal over hun heen werd gespuugd door zogenaamde ‘groene’ milieu activisten wiens commerciële plannen net aan het ontpoppen waren. Visserij was nog iets  romantisch als de polygoon stem van de televisie in de jaren ’60.

Eenentwintig jaar geleden was alles ook anders aan boord. Radio, televisie waren er wel maar zonder ontvangst. Internet was iets waar nog niet eens over werd gesproken. Alle vissersschepen viste nog met ketting, gasolie was goedkoop, vis vangsten reusachtig voor elk schip, vangstquotums hoog. NGO’s waren nog een zeldzaamheid zoals dat nu juist is omgedraaid. De visserman het uitstervend ras is, Natuurorganisaties in overvloed. Het is een tijd waar menig (ex-) visserman met weemoed aan terug denkt, waar ze naar verlangen omdat ‘het allemaal, voor iedereen zo goed was.’

Bij de neergaande spiraal van dé Amsterdamse voetbal club storte ook het welzijn van de visserijsector in elkaar. Medio ’97 gingen de kosten van de stookolie omhoog, vangstbeperkingem werden jaar na jaar opgelegd. Vissersschepen werden gesaneerd, gesloopt of naar de andere kant van de wereld verkocht. Bemanningsleden zochten massaal een andere baan, op zoek naar een beter toekomst. Vissermannen? Die werden door buitenstaaders neergezet als sadistische killers die aan niets anders konden denken dan aan het leef vissen van de zee. De visserij sector zakte net zo weg als dat Jantje Wouters Ajax liet wegdalen naar lager gewaardeerde niveaus. 

Waar alleen weinig Natuurorganisaties op hadden gerekend, of hadden gehoopt, gebeurden echter wel! Dat krijg je als je bijna letterlijk moet vechten voor je brood. Waar in Amsterdam, na een fluwele revolutie, eindelijk weer eens wat kampioenschapjes werden behaald stonden vissers op voor hun toekomst. Zij werden innovatief, verduurzaamde hun oude schepen, begonnen te vissen met de puls techniek en ontwikkelen zich elke dag nog voort en trekken nu de rente van hun ‘revolutie’, hun investeringen.

Nu staan vissers evenals Ajax op een splitsing. Doorgaan waar zij nu mee bezig zijn of een andere weg kiezen naar een nog beter beleid met meer succes. In Amsterdam kunnen ze straks als vissen in het geld van transfers zwemmen terwijl vissers amper nog hun kooi zien vanwege de grote visvangsten. Vissersschepen worden teruggehaald uit het buitenland, er wordt amper meer gekeken of je wel of niet het weekend in de haven ligt. Ontwikkelingen die niet direct goed zijn, wellicht zorgwekkend. Fouten keuzes zijn zo gemaakt wanneer het om hebzucht gaat. Niet elke vooruitgang is een verbetering. Niet elke cent is hetzelfde waard over een aantal jaar wanneer de keuzes fout bleken te zijn geweest.

Nou hoop ik echt dat in Amsterdam de juiste afslag wordt genomen, nog meer hoop ik dat alle vissers, en hun voormannen, de juiste koers zullen kiezen en behouden, opdat het niet weer eenentwintig jaar zal duren voordat er na een triest diep dal weer glorie ontstaat. Want het gaat nu gewoon goed in de visserij!!!

Eenentwintig jaar geleden zat ik met tranen in mijn ogen bij mijn ouders op de bank te kijken hoe de tegen partij van Ajax zegevierde. Een van mijn zoons, toevallig dezelfde leeftijd dan dat ik had op dat moment, herhaalde de geschiedenis met volle overtuiging. Alleen had hij geen vader naast zich die hem kon troosten, een arm om hem heen kon slaan waarop hem kon worden verteld dat het wel weer goed kwam. Ook dat is het leven van een visserman. 

Wilt u meer weten over het vissersleven?

2 thoughts on “21 jaar.”

  1. 21 jaar geleden moest ik mijn zoon troosten. Afgelopen woensdag moest ik mijn kleinzoon troosten. Door beide malen te zeggen: Stop snel met huilen anders heeft je moeder door dat het voetballen afgelopen is en stuurt ze je naar bed, waren de tranen snel verdwenen

  2. 21 jaar geleden mijn zoon moeten troosten. Afgelopen woensdag mijn kleinzoon moeten troosten. Beide malen na de woorden: Niet huilen anders heeft je moeder door dat het voetballen is afgelopen, waren de tranen snel gedroogd.

Laat een antwoord achter aan (O)pa Klaas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Webservice door: TexelOnline.com