logo

Dwarse Bolus

Aan boord van vissersschepen gebeuren buiten de werkzaamheden om ook wel eens vieze dingen die allemaal een eigen korte anekdote hebben. Zo is het overboord gooien van een opgevist, ver in staat van ontbinding zijnde, koeien kadaver geen pretje. De zure penetrante lucht die hierbij vrij komt is met niets te vergelijken. Het is een geur die je, wanneer je hem eenmaal geroken heb, niet snel meer zal vergeten. Het is zelfs zo vies dat wanneer je ook maar één spatje vocht, dat vrij komt van het kadaver, op je oliekleding krijgt deze geur na twintig was beurten nog steeds in de vezels van je kleding zit en blijft ruiken.

Sommige vissers treffen het nog slechter dan een enkel spatje op hun oliejas. Zo was er eens een visser die op donderdag avond niet lang kon nagenieten van een heerlijke wekelijkse douche beurt. De beste man had een half uur voordat de netten weer boven werden gehaald zijn handdoek te droge gehangen, zijn haar strak gekamd en was klaar om nog eenmaal de gevangen vis te verwerken. Helaas voor de beste vissers zat er een kadotje in de vangst die hij niet aan had zien komen. Het kadaver, ook ver in staat van ontbinding, van een Bruinvis.

De visser die zich vlak daarvoor al zijn opgespaarde vuiligheid van zich had afgewassen stond als eerste in lijn aan de sorteerband toen met een smak het soppige homp vlees met een dreun van de opvoerband afviel. De voorkant van het beest viel op de draaiende sorteerband, echter dankzij zijn lage snelheid en de wet van Newton maakte het kadaver een flikflak waar menig turnster jaloers op zou worden. De staart maakte een rare zwieber en kwam met een smak in het gezicht van de schone visserman. De arme stakker zijn maag keerde om, zijn lekkere geur van douche gel had plaatsgemaakt voor de vieze zure lucht van de dood. De beste man kon zijn vel er haast wel af schrobben tot hij een ons woog, de geur verdween niet zonder dat hij een hele fles after shave op zichzelf had leeg gespoten. Echter zelfs daarna was de zure geur voor zijn collega’s duideijk waarneembaar.

Niet alleen aan dek gebeuren er dingen die niet altijd even smakelijk zijn om onder een diner te vertellen. Ook in het leef gedeelde gebeurt er wel eens iets waar jaren later nog steeds vraagtekens bij worden gezet. 

Het kan wel een mysterie worden genoemd dat uitgroeide tot een ware mythe. Wie had toch die niet doortrekbare dwarse bolus in de wc pot gelegd? Het heeft enige korte uitleg nodig maar op oudere vissersschepen ontbreekt het nogal eens aan waterdruk wanneer men het toilet wil doorspoelen. Dicht geslipte leiding, oude waterpompen zijn in regelmaat de oorzaak van dit gebrek. Veel al weten vissers dat als er een gebrek is aan boord, er anders gehandeld moet worden dan normaal. Zo is het ook met het doorspoelen van het toilet. Liever twee keer bij één toilet bezoek dan maar één keer doorspoelen en de rest van de week niet meer naar het toilet kunnen omdat de afvoer verstopt zit.

Zo was dat ook op een vissersschip waar ik opdat moment op voer. Alle vissers wisten dat je het toilet gebruik met extra voorzichtigheid moest benaderen, toch ging het ergens fout. Die ochtend zaten wij aan een lekker gebakken eitje toen er een collega met een rood hoofd de kombuis binnen stapte. Zijn vraag liet niets ten wensen over maar werd door geen enkele visser positief beantwoord. 

‘Wie was er voor het laatst naar het toilet geweest? Want die mocht zijn dwarse bolus wel eventjes opruimen!’ Zwijgzaam keek iedereen naar de overrompelde visser, sommige aten haast stoïcijns door, zo ook de onderzoekers die toevallig die week mee waren naar zee. De visser nam plaats aan tafel en begon zelf ook te eten. Totdat de volgende visser hoge nood kreeg was het voorval voor even vergeten. Ook deze visser kwam terug het kombuis in en herhaalde de vraag van zijn collega, weer bleef een antwoord uit.

Met een dubieus voorgevoel nam ik een kijkje over de rand van de pot (De machinist is altijd de pineut met dit soort klusjes.) Daar stond hij dwars in de pot en niets dat erop leek dat die bruine rakker ook maar van zijn plekje zou gaan wijken. Met dank aan een oude houtzaag, die voor de laatste keer zijn dienst ging bewijzen, en een paar oude handschoen werd de dwarse bolus vakkundig een kopje kleiner gemaakt. De bolus verloor de strijd waarop hij via de normale weg naar de diepte van de Noordzee werd gestuurd. 

Niet alleen die week werd het voorval, door sommige zwijgzaam luisterend, geëvalueerd in de kombuis. Nee het werd een onopgehelderde mysterie die nog steeds onbeantwoord zal blijven. Al blijft zal het vermoeden altijd blijven dat één van de heren onderzoekers ons een onvergetelijke ervaring heeft gebracht. Waarvoor dank! 
Wilt u meer weten over het vissersleven? Kijk dan ook op.

  • Facebook: Martijn van den Berg 
  • Instagram: deschrijvendevisser
  • Twitter: @romkes3
  • YouTube: deschrijvendevisser
  • Mail: deschrijvendevisser@gmail.com 
  • Of vraag op deze site de nieuwsbrief aan. 

One thought on “Dwarse Bolus”

  1. Martijn. Een heerlijk stukje.ik ben blij dat het over 3 uur eten is. Maar de realiteit mag ook wel eens geschreven worden. Groetjes Albert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Webservice door: TexelOnline.com