logo

Willem de pulsingenieur.

Er zijn twee verschillende fabrikanten op de Nederlandse pulsvloot, Delmeco en HFK. Eerst genoemde kocht het bedrijf van Verburg uit Colijnsplaat over die al jaren bezig was met het ontwikkelen van de puls techniek voordat HFK ook ging proberen om de puls techniek toe te passen op vistuigen. Je kan twisten wie er een betere techniek heeft ontwikkeld, welke fabrikant goedkoper is of wie zijn service beter is. Daar gaat het nu niet over, het gaat nu over Willem. De freelance ingenieur die werd in gehuurd door Verburg om hun puls systeem uit te kristalliseren.

Willem was een goedlachse man, nooit modieus gekleed, altijd aardig en beleefd. Zijn stekeltjes haren waren al grijs en zijn BMI zal vragen van artsen hebben opgeroepen. Niets bijzonders, van de buitenkant niet de weergaven van een uitvinder, je kan hem eerder zien als doorsnee opa.

Ik had de mazzel dat ik op ’s werelds eerste commerciële pulskor kotter voer waar ik dan ook Willem leerde kennen. Pulsen was voor ons een avontuur waarvan wij niet wisten wat we konden verwachten, voor Willem het zorgenkindje die zo spoedig mogelijke resultaten moest gaan laten zien.

Direct wilde de beste man ons alle uitleg geven die wij nodig hadden. In grote lijnen vertelde hij hoe de techniek in zijn werk ging, wat wij konden gaan verwachten en wat wij moesten doen wanneer er een storing was in ‘zijn’ systeem. ‘Gewoon Willem bellen,’ zei hij rustig, ‘dan komt het allemaal goed!’

Zo geschieden, wij gingen voor het eerst, vol verwachting, met de pulskor naar zee terwijl wij Willem hoopvol op de havenkade achter lieten. Niet voor lang, nog voordat de week door de helft werd gezaagd hing een van de schippers al aan de telefoon met Willem. Troubles! Het computerscherm gaf een groot rood vak aan met codes van storingen, niets deed het meer van het puls systeem, kort gezegd: ‘paniek!’ Willem kon niet wijzer worden van onze onkunde die wij door de ether heen zonden waarop ons verzocht werd om de dichtstbijzijnde haven op te gaan zoeken.

Kinderziektes, vreselijk veel kinderziektes heeft Willem zijn systeem de eerste maanden gehad. Telkens weer werden wij door Willem verzocht om de haven op te zoeken. Moedeloos werden wij ervan, het zorgde letterlijk voor hartstoornissen bij schippers, maagzweren bij eigenaars en machinisten die versneld kaal werden.

Wanneer je aan de kade lag moest er altijd nog even gewacht worden voordat Willem in zijn groene Citroën Xsara kwam aangekacheld. Gewapend met een koffertje met weerstandjes, ventilatortjes, moederbordjes en plakband probeerde hij de kotter te beklimmen. Het duurde altijd wel even, Willem was al niet meer de jongste maar als hij er dan ook eindelijk was, dan gebeurde er ook wel wat. Al ging het in den vroege beginnen niet vanzelf.

Het was even wennen voor ons vissers om met Willem om te gaan, al zal dat anders om niet anders zijn geweest. Willem moest altijd eerst even opstarten door middel van een liter koffie, tabak en een gesprek over de gebeurtenissen met de puls. Zwijgend stond hij daarna altijd naar het computerscherm in de brug te staren waar alle foutmeldingen nog in vol ornaat terug te lezen waren. Hij dacht na, stelde een vraag, nam nog een bak koffie en kwam daarna met de oplossingen die dan ook meestal wel succesvol waren.

Willem stond bij ons bekend om zijn opmerkingen wanneer hij, na uren denken, creëren en proberen, het puls systeem niet aan de praat kreeg. ‘Schiet mij maar in een kapotje’ of ‘Hier kan ik geen kaas van maken.’ Hij wist juist op een of andere manier de spanning te door breken wanneer het stressniveau erg hoog kwam te staan.

Wat Willem niet wilde was met de kotter mee naar zee, dat was ons ‘pakkie an.’ Ieder zijn kunde, zo beredeneerde hij. Achteraf bleek dit indekken te zijn, Willem werd zelfs met komkommertijd weer hartstikke zeeziek.

Storingsloos zal een puls systeem nooit worden zei Willem al toen wij met pulsvissen begonnen. Water en elektriciteit gaan nou eenmaal niet goed samen. Willem zorgde er wel voor, mede dankzij onze inzet, informatie en doorzettingsvermogen, dat de het aantal storingen nihil werd. Het duurde even, zeker dik een jaar, echter toen het eenmaal goed viste was het hek van de dam waarop de pulsvergunningen niet aan te slepen waren.

Geheel onterecht gaan de credits over wie het puls systeem succesvol heeft gemaakt nooit naar Willem. Onterecht in mijn ogen, Willem was er juist dag en nacht mee bezig, heilig van overtuigd dat zijn systeem echt kon bijdragen aan een innovatieve en duurzamere visserij. Natuurlijk wilde hij graag dat zijn systeem het goed zou doen, ook daar zou hij financieel van profiteren. Helaas, echt deze man gun je het niet, kwam hij in een financieel uitbuitende soap terecht waarbij hij alle kanten werd opgeslingerd. Hierdoor verdween langszaam, net zoals hij was binnengekomen, Willem uit beeld van de Nederlandse visserij sector.

Willem is niet meer. Een jammerlijk bericht dat wij van de week te horen kregen op zee. Willem was een beste vent. Zoals hij zichzelf ook wel eens sarcastisch noemde: een maffe uitvinder. Maar dankzij die maffe uitvinder is het puls systeem uitgekristalliseerd en kunnen wij nu pulsen!

Rust zacht…. maffe uitvinder!

3 thoughts on “Willem de pulsingenieur.”

  1. Zo heb je in alle beroepsstakken van dit soort mannen die overal wel een oplossing voor weten. Waar je dan achter staat als zij aan het werk zijn in de hoop dat het sneller gaat dan je hoopt maar uiteindelijk altijd een oplossing vindt voor het probleem. Ik zou zeggen “Willem sail with Gods speed”.

  2. Dank je wel voor dit mooie inkijkje in zijn en jullie wereld! Als dochter van deze maffe uitvinder, ben ik trots en dankbaar dat je dit verhaal geschreven hebt en dat ik dat mocht ontvangen! Mede namens mijn moeder en mijn broer!
    Groetjes Esther Reesink

Laat een antwoord achter aan Esther Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Webservice door: TexelOnline.com