Veel onderhoud aan boord van vissersschepen wordt verricht door de vissers zelf. Dit kan erg divers zijn, van lampjes verwisselen, remcilinders vervangen, schilderen tot het repareren van zoutwaterpompen aan toe. Voor de eigenaar is dit natuurlijk een uitkomst, het is kosten besparend waardoor er meer geld vrij komt om het in het bedrijf te steken of te blijven innoveren. Echter zijn niet alle klusjes door vissers zelf te fixen en zijn daar de nodige monteurs voor nodig.
Monteurs aan boord is veel al een feest der herkening. Over het algemeen komen altijd dezelfde monteurs aan boord wanneer er storing is in hun vakgebied. Ook hier in is de diversiteit groot. Zo komt de elektricien altijd, al drijven er ijsschotsen door de haven, in zijn korte broek bij ons aan boord. Zo kan de monteur van de motor alleen maar praten over scheepsmotoren en zijn er metaalbewerkers die wel héél erg graag koffie drinken.
Jaren geleden kwam laatst genoemde bij ons aan boord. Op dat moment lagen wij aan de kade van de dichtstbijzijnde scheepswerf voor een grote refit van het, toen al achttien jaar oude, vissersschip. Het was een chaos aan boord, de mast was verwijderd, van de motor stond alleen nog het blok, de lier was naar de machinefabriek. Eigenlijk zag het schip eruit als eentje die direct naar de sloop kon. Die chaos werd alleen maar groter want overal waren ook nog eens bemanningsleden, monteurs en techneuten bezig met hun klus waardoor de kotter veranderde in een mierenest.
Onder al deze monteurs bevond zich een opvallende metaalbewerker, laten we hem Rico noemen. Hij was als uitzendkracht ingehuurd en maakte meteen duidelijk dat hij totaal niet bekend was met enige vorm van schepen. De kleine man met Mexicaanse roots keek de eerste paar uren zijn ogen uit waardoor er weinig uit zijn handen kwam. De beste kerel dronk op een dag meer koffie dan een beroepsalcholist aan drank in een etmaal en ook de suikerklonten waren dankzij hem snel uitverkocht. Hij vrat letterlijk meer van die zoetmakers dan dat Americo afgelopen zaterdag onder zijn neus kreeg.
Toen Rico eindelijk, de opzichter moest bijna zelf het werk doen, aan zijn klus begon wist hij nog niet dat het tevens zijn laatste bij ons aan boord zou zijn. Rico moest namelijk in de machinekamer een dichtgeslibte leiding vervangen. De kleine Mexicaan had het zwaar, zijn lengte werkte niet mee, de traanplaten waren groten deels verwijdert en het trappetje waarop hij moest klimmen was te kort. Uit zijn mond kwamen allemaal, voor ons onbekende, woorden en rare geluiden. Hij zuchte pufte, kreunde en haalde tussendoor snel nog een handvol suikerklonten. Hij kreeg het niet voor mekaar om de flensen van de leidingen van elkaar los te maken.
Zijn woorden keuze deed elke monteur in de machinekamer lachen behalve die van de monteur van de gele hoofdmotor. Stoïcijns werkte deze vent rustig door. Over Rico kon je duidelijk een ding zeggen. Zijn postuur was nog al klein, zijn aanwezigheid des te groter.
Na veel zwoegen en zweten kreeg die arme Rico eindelijk beweging in de bouten en moeren van de flensen. Blij merkte hij nog op dat aan de andere kant van de leiding een flexibele koppeling zat die makkelijk los te maken was doormiddel van een slangenklem.
Boven zijn hoofd verwijderde hij de bouten en moeren waarna hij zachtjes, onder het genot van een suikerklontje uiteraard, aan de leiding begon te trekken. Ergens wilde ik nog zeggen wat voor soort leiding hij in zijn handen had, echter had dat weinig zin meer. Alsof je naar een tekenfilm zat te kijken trok Rico de leiding naar beneden waarop een grote golf menselijk vloeistof recht in zijn gezicht spatten.
Proestend kwamen er prompt Nederlandse scheldwoorden uit Rico’s mond. Bekomen van de schrik kreeg hij te horen, leg het maar eens uit wanneer krom van het lachen ligt, dat hij de afvoerleiding van het urinoir los had gemaakt. Rico proest, wij lachten toen prompt op datzelfde momemt de reusachtige motormonteur met half open overall de trap van de machinekamer afgedwaald kwam. Het was duidelijk, die had zojuist zijn kleine behoefte geloosd. Eén plus één is twee…..
Met Latijns temprament schold de kleine Rico nog wat onverstaanbare woorden. Inmiddels besefte hij maar al te goed dat hij urine van de motormonteur in zijn gezicht had gekregen. Zijn aftocht de machinekamer uit was welliswaar geruisloos, van Rico werd daarna ook niets meer vernomen. De enige nagedachtenissen waren een lege doos suikerklonten, een vieze handdoek en een goed verhaal voor onder de koffie.
Wilt u meer weten over het leven van een vissersman? Kijk dan ook even op.
Facebook: Martijn van den Berg
Twitter: @romkes3
Instagram: deschrijvendevisser
YouTube: de schrijvende visser
Geweldig dit soort Foto’s
Ik moest wel even lachen. Leuk stukje!