Het communiceren aan boord met de wal is vandaag de dag stuken makkelijker dan dat het vroeger was. Ver voordat ik mijn eerste visreizen maakte werd er nog gebelt, via de zender, door middel van Scheveningen Radio. Vele vissermannen stemde de zender af op het speciale kanaal die daarvoor bestemd was. Zodoende kon met horen wat de vangst van andere schepen was, de laatste roddels uit het desbetreffende dorp, noem het maar op. Deze radiogolf was de verre voorloper van de soap GTST, werkelijk alle problemen werden op de ether ter gehore gegeven. Zodra de buurvrouw met een ander de lakens had gedeeld was de kans groot dat de hele vloot dat ditect wist als het via Scheveningen radio werd besproken.
Tijden veranderen en zo zullen de vissers met hun tijd mee gaan. Na Scheveningen radio nam de fax snel het plekje over van de etherGTST die op zijn buurt weer snel plaatst maakte voor de satelliet telefoon. Hierdoor kon elke schipper zijn vangst discreet aan de wal doorgeven en werd het voor andere vissers moeilijker om van de laatste roddels op de hoogte te blijven. Omdat aan het bellen en faxen een redelijk duur kosten plaatje zat verbonden werden deze mogelijkheden zo min mogelijk gebruikt. Alleen bij hoge nood en zeer belangrijke zaken werd de mogelijkheid geboden om te bellen.
Wanneer de satelliet telefoon overging wist je min of meer al dat er iets belangrijks aan de hand was. Meestal was er iemand overleden of waren er andere dringende redenen om naar huis terug te keren. Zodra de satelliet telefoon overging wist je dat je 90 % kans had op een slecht nieuws telefoontje. Tegenwoordig is het heel anders, tegenwoordig zijn vissers 24/7 on line. Blijven de mannen van de zee met een paar bewegingen over hun beeldscherm op de hoogte van hun thuis situaties. Een groot verschil vergeleken met onze voorvaders die min of meer geïsoleerd op de visrijke Noordzee hun brood probeerde te verdienden.
Het is heerlijk om het dagelijkse leven meer mee te krijgen. Eerder kreeg ik van mijn vrouw op vrijdag, bij thuiskomst, de laatste nieuwtjes en foto’s van mij onze kinderen te horen en te zien. Vandaag de dag sturen de jongens zelf berichtjes en bewogen foto’s naar me toe. Elke dag geeft je als visser het gevoel dat je toch een stukje dichterbij je gezin bent dan dat je in werklijkheid bent. Helaas zit er ook een keerzijde aan het internet met wifi aan boord. Op die manier blijf je ook op dr hoogte van nieuws waarvoor je liever je hoofd als een struisvogel in het zand wil duwen.
Zo wist ik al een tijdje dat het niet goed ging met mijn opa. Elke Vrijdag kwam de beste man om een praatje naar de haven. Veel zeiden we niet tegen elkaar, we mompelde wel wat, maar zonder woorden begrepen wij elkaar maar al te goed. De laatste maanden takelde hij af, mijn vrouw of moeder hielden mij op de hoogte hoe het met ‘de ouwe’ ging. Het ging slechter en slechter totdat je beseft dat er een dag komt dat het telefoontje komt die je liever niet wil krijgen.
Afgelopen Donderdag worden bij binnenkomst mijn neef, die op dezelfde kotter vaart als mij, en ik beide tegelijk opgebeld. We zien allebei dat onze moeders een oproep doen. ‘Jeetje, toevallig.’ Zegt neef. ‘Wat moeten die ouwe wijven toch van ons.’ Reageer ik lacherig. We nemen op en geven onze moeders netjes antwoord. Ondertussen kijk ik naar mijn neef die met ietwat waterige ogen bij mij vandaan loopt, op de achtergrond hoor ik een snikkende moeder zachtjes tegen mij praten. Amper kan ik haar verstaan en spits mij oren goed. De herrie op de achtergrond van vrachtwagens en kisten vol schol die uit het ruim worden gehezen doen mijn moeders zachte stem bijna verdoezelen.
Ik hoor het goed, ik zie het goed. Nog voordat mijn moeder het heeft gezegd zie ik mijn jongere neef zijn hand naar zijn hoofd grijpen. Ik weet genoeg. Op het moment van beseffen komt de bevestiging. Het nieuws dat er al maanden aan zat te komen. Het telefoontje dat je liever niet wil hebben maar dat ooit komt. Je weet dat het komt, niet wanneer, niet hoe en waar, maar het komt.
‘Jongen, opa is zojuist overleden.’
Tja, ik wist dat de dag des oordeels kwam, maar toch. Je houdt er geen rekening mee. Hij komt en is gekomen.
U heeft nog gewacht dat uw zoon thuis kwam van zee, u heb nog gewacht tot u er zeker van was dat uw kleinzoons weer bijna in de haven lagen. Toen kon u eindelijk uw hoofd rustig neerleggen.
Rust zacht Opa
Het leven gaat verder, vanmiddag stonden we nog op het kerkhof. Nu gaan we alweer de boeg achterna.
