Nu we eindelijk na een aantal weken van klussen weer op zee zitten en vis vangen, bespreek je automatisch met je collega’s wat er de afgelopen weken gebeurd is. Een samenvatting van de leuke momenten, dingen die anders kunnen, waar het aan schorde, alles wat je heb die paar weken heb meegemaakt.

Meestal zijn het de bijzondere, grappige maar vooral vervelende momenten die het meest worden besproken. Over de alledaagse dingen wordt snel niet meer gepraat. Vooral nu wij vier weken niet uit hebben gevaren hebben we, als bemanning onderling veel gesprek stof. Over de naaldhamer van ome Piet die nog dagen lang door trilt in je hoofd of de Benjamin van de timmermannen die bij ons het dek hebben gerepareerd.  Toch komen er verhalen boven die in de voorgaande jaren ook tijdens schilder weken zijn gebeurt.

Zo kwam mij zomaar het verhaal boven borrelen over mijn oud werkgever. Een beste vent als je voor hem werkt, behulpzaam, praatjesmaker pur sang, altijd in voor een geintje. De beste man had technische gezien niet de beste vaardigheden. Beter gezegd, wat zijn ogen zagen, sloopte zijn handen. Hij was beter met het roeren van zijn mond dan dat hij ons daad werkelijk hielp.

Het was mijn eerste, sinds ik van school af was, schilder week. We zouden maar een week klussen, want de kotter waar ik op voer was toch niet al te groot, wanneer we er met zijn vieren de schouders onder zouden zetten waren wel snel klaar, werd ons vertelt. Zoals elke schilder week begonnen we met het, vreselijke voorwerken. Na een dag was die rot klus al geklaard, waardoor wij die volgende dag al konden beginnen met het aflakken van de kotter.

De grote baas vond het voor zichzelf wel een mooie klus om de stortbakken, waar de vangst vanuit het net direct wordt ingestort, een lik verf te geven.
Één kleur, met grote rechte vlakken,  waar niet veel verprutst aan kon worden. Het waren zijn eigen woorden die hij daad werkelijk waar maakte. Hij verprutste inderdaad niets aan de stortbakken, een prestatie die je bijna een vermelding waard was in de ochtend krant.

Alleen was de beste baas een ding vergeten. Een klein detail die wij al een tijdje door hadden maar expres niets over zeiden. De oude scharrelaar had namelijk eerst de buitenkant, van de stortbakken, in de zwarte twee componenten verf gezet. Een vlak hield hij open om vervolgens in de stortbak te klimmen en vanuit het midden, al hangend over de rand, die zijde ook zwart te schilderen. Nadat hij dat had gedaan besloot hij om op zijn knieën de binnen kant van de bak te schilderen.

Grote vlakken met weinig hoeken en kanten, zorgde ervoor dat die ouwe binnen het half uur klaar was. Nog even rolde hij de randen in van de bak voordat wij in de lach schoten.

De beste man keek naar mij, zijn zoon en de mijn andere collega’s omdat hij niet snapte waarom wij bijna over dek heen rolde van het lachen. Verbaasd stond hij in het midden van de stortbak naar ons te kijken alsof het zijn eerste keer was dat hij werd uitgelachen.

Pas toen hij uit de bak wilde klimmen snapte hij waarom wij zoveel pret hadden. Zijn hand, die op de rand van de bak lag, plakte vast in de verse verf.  Het was het moment dat hij besefte dat hij zichzelf rond om had in geschilderd. De hele stortbak had hij netjes zwart gemaakt, waardoor meneer er niet meer uit kon aangezien hij in het midden stond.

Uiteindelijk is hij er toch maar uit geklommen en heeft hij een broek met verf vlekken op de koop toe genomen. Beide broekspijpen waren zwart, zijn kruis was zwart en vervolgens was zijn achterwerk ook nog eens zwart, omdat hij zich verstapte toen hij uit de bak klom en achteruit tegen de stortbak aan liep.

Voor hem was het misschien wel erg vervelend maar voor ons was de pret nog voorbij, dachten we. Hij had die middag een afspraak, zo had hij ons eerder op dag verteld, waardoor hij naar huis moest voor een schoon pak.
Maar hoe ga je naar huis als je broek onder de verf zit en je bent met de auto?

Ergens hoopte wij dat hij, met zijn godelijke lichaam, midden op de haven zijn broek uit zou trekken om in zijn onderbroek naar huis toe te rijden. Helaas was hij, zoals bijna altijd, ons ditmaal te slim af. Een rol vuilniszakken werd uit het kombuis gehaald waarmee hij zijn auto stoel versierde. Zodoende kon hij gewoon gaan zitten zonder dat zijn bekleding onder de verf kwam te zitten.

De pret was over en het werk werd hervat. De pret, van de lachwekkende blunder, bleek een jaarlijks terugkerend ritueel te zijn geworden. De uitspraken, ‘Baas doe jij de bakken even!’ of, ‘we weten nog wel een mooi klusje voor je baas!’ Werden elk jaar duizenden keren herhaald.
Oude vissers, zoals ome Piet en de beste baas, heb je nodig. Is het niet voor het werk, dan is het wel voor de lol, zolang het maar met respect gaat.