Wanneer men aan mij vraagt hoe lang ik nog denk om visserman te kunnen blijven moet ik altijd even slikken. De vraag of ik al ga stoppen. Het is de vraag waar ik liever niet aan denk, die ik het liefst als een struisvogelkop weg duw in het zand. Vergeten die vraag! Gewoon niet aan denken! Zolang ik namelijk mijn vak mooi vind, nog kan genieten van alle elementen die de zee en de natuur geeft. Maar bovenal mijn gezin kan onderhouden. Nee, zolang dat kan denkt er geen haar op mijn hoofd over na aan stoppen.

Wat veel mensen vergeten is dat in het gezin van een visser er één ding ten alle tijden centraal staat. Juist, visserij. Kinderen groeien er mee op. Papa is namelijk een hele week weg. Vrouwen passen zich hier op aan. Want mama is doordeweeks ook papa en het gezin moet draaiende blijven. Dat is niet alles. Wanneer papa thuis is, dan is het feest. Worden de strenge regeltjes van mama iets versoepeld, geniet men van elkaar maar zal de visserij altijd de rode draad zijn in een gezin. Het is een complete levenstijl van een vissersgezin. Zomaar stoppen heeft dus veel meer impact op het leven van alleen maar de visser, het beïnvloed een heel gezin.

Verzin nou eens een goede reden waarom ik zou moeten gaan stoppen met het werk waar ik zoveel van hou? Zelf kan ik een paar redenen bedenken, waarvan ik bovenstaande al een paar genoemd heeft. Echter zou mijn gezondheid het niet meer toestaan of het niet meer kunnen vanwege de thuis situatie. Dan is de keuze snel gemaakt. Ook al worden wij vissers sterk beperkt in onze vrijheid en ziet de toekomst er niet rooskleurig uit, de passie voor het vak (in mijn geval) is groter dan de orkaan die over ons heen raast.

Stoppen. Stoppen is in mijn vocabulaire pas te vinden op de laatste pagina van het woordenboek. Stoppen is opgeven, toegeven aan andere die je van het water af willen jagen. Stoppen is pas een optie als de laatste slag geslagen is en er totaal geen andere uitweg meer is. Ik wil voorlopig niet denken aan stoppen, visserij zit te diep in mijn hart.

Stoppen met vissen kan ik momenteel maar met één ding vergelijken.
Het verplicht moet stoppen van liefde delen met de vrouw waar je zoveel van houdt. Afscheid moeten nemen van de persoon die je als soulmate aanvoelde. De persoon die je begrijpt. De persoon die zonder woorden weet wat jij voelt. De vrouw die begrip voor je heeft, waar je alles tegen kan zeggen. De vrouw waar je de hele week op zee naar verlangt om weer in je armen te sluiten, die als een rode draad in je gedachte is. Afscheid daar van moeten nemen? Die pijn is groot, ondragelijk, zelfs verwoestend soms voor je normale denkvermogen, niet te beschrijven in een paar woorden. Stoppen met vissen is voor mij hetzelfde als afscheid nemen van de juiste persoon die je leven juist compleet maakte. Het is als liefdesverdriet, het slijt maar doet ongelofelijk veel pijn.

Ik denk dat ik voorlopig nog maar mooi door vis!