logo

Rots!

Thuis heb ik een gezin van vier kinderen en een lieve vrouw. Zij wachten elke week trouw op het moment dat ik weer van een vis reis thuis mag komen. Een euforisch moment waar elke visser met weemoed aan denkt wanneer hij op zee is om zijn ambacht uit te oefenen. Naar huis toe gaan is vanzelfsprekend, eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Althans, dat zou je zeggen.

De zee is niet mijn thuis. Thuis is waar de kinderen wachten, de vrouw het gezellig maakt, waar liefde, geluk maar ook verdriet gedeeld wordt. Het is de plek waarvoor ik elke week naar zee toe ga. Mijn brood verdien ik op zee, op zee ben ik rentmeester en kan ik, doormiddel van hard werken bij dag en ontij, ervoor zorgen dat mijn kinderen een goede toekomst tegemoet gaan. Echter worden vissers door ngo’s en media weggezet als moordenaars, uitschot, de sloopmachines van de zee. Criminelen als Willem H. en Ridouan T. zijn schatjes vergeleken bij de bloeddorstigheid van vissers.

De meeste vissers zijn gewone huisvaders wanneer zij thuis zijn. Zij gaan met hun kinderen naar sporten, brengen ze naar school, doen gewoon boodschappen bij de plaatselijke supermarkt, geven hun kroost liefde en vertrouwen die zij nodig hebben. Vissers zijn ook mensen die naar de wc moeten, net zoals de koning dat ook doet. Vissers doen alleen werk op zee, in de voedselvoorziening, om ervoor te zorgen dat andere mensen gevoed kunnen worden!

Vissers zijn al decennia bezig om te innoveren, te verduurzamen en te denken aan een gezonde toekomst van de Noordzee. Zij zijn er totaal niet bij gebaat wanneer de Noordzee veranderd in een kale dode vlakte zonder vis. Vissers beseffen al veel langer dan dat u verteld word dat je niet op de korte termijn moet gaan denken maar een lange adem moet hebben. Juist voor de toekomst zodat u een visje kan blijven eten en onze prachtige ambacht generatie op generatie door kan blijven worden gegeven.

Mijn zoons zijn twaalf en elf. De oudste wil geen visserman worden, de jongste wel. Die ziet een toekomst helemaal zitten op zee, want wat zijn vader doet op zee vindt hij maar al te mooi en in die waan laat ik hem voorlopig ook nog even. Maar wat zou het mooi zijn als ik mijn zoon op een dag kan uitzwaaien en een goede reis mag wensen, het is toch iets wat een vissersvader trots maakt.

Zo vanzelfsprekend zal die toekomst niet meer zijn. Nee, ik ga met zeven kleuren ongemakken in mijn onderbroek naar zee! Ik weet niet of ik terug kom, ik weet niet of ik mijn gezin ooit nog terug zal zien. Een laatste kus aan de vrouw kan al zijn gegeven, een laatste aanraking, een laatste lach. De rotsen van Greenpeace op de Doggersbank maken mij angstig! Rotsblokken die het visserschip kunnen doen kapseizen. Granieten sluipmoordenaars op de bodem van de zee!

Ik wil er niet over nadenken wat er gebeurd wanneer wij met ons visnet zo’n groot gevaarte tegenkomen. Greenpeace kan wel zeggen waar de rotsblokken precies illegaal gedumpt zijn, echter uit ervaring met vorige dumpingen is al kennis genomen dat dit niet altijd klopt en die granietenkillers op een andere plek liggen dan vermeld. Gelukkig maar dat er toen geen ongelukken zijn gebeurd! Echter kan één keer kan al voldoende zijn voor een fatale afloop en mensenlevens kosten!

Wachten tot je (cadeau) vader weer terug komt van zee!
Foto: Liselotte Schoo

Wie gaat mijn kinderen vertellen dat hun vader op zee is gebleven? Dat hun vader met een visnet achter zo’n grote gedumpte rotsblok is blijven hangen en daardoor op zee blijft, nooit meer thuiskomt. Wie gaat ervoor zorgen dat mijn kinderen nog een goede en gelukkige toekomst krijgen? Hoe vertel je een meisje van zeven jaar dat haar grote knuffelbeer nooit meer een knuffel zal geven? Dat hij nooit meer een mop vertelt of een verhaaltje voorleest. Wie gaat de zoons corrigeren als zij weer eens wat ondeugends hebben uitgehaald? Wie zal hun beste vriend zijn? Hoe ga je een kind uitleggen dat hun vader niet meer thuis komt omdat iemand anders een ideologie heeft en daarvoor illegale dingen doet? Wie troost deze kindjes?

Greenpeace? Gaat deze organisatie ervoor zorgen dat mijn kinderen een normaal leven kunnen gaan leiden? Komen zij mijn dochter in bed leggen? Gaan zij met mijn zoons naar het voetbalveld? Greenpeace heeft totaal geen besef van wat zij momenteel aan het doen zijn. Een eigen ideologie proberen te verwezenlijken terwijl zij puur met mensenlevens spelen.

Ben je dan een natuurorganisatie of een terroristische club die hun aanslag, doormiddel van granieten rotsen dumpen, al gepleegd heeft? Greenpeace zorgt niet voor natuurgebieden. Nee, als het mis gaat zorgen zij voor een zee vol tranen!

6 thoughts on “Rots!”

  1. Mooi geschreven! Misschien wat dramatisch maar het brengt goed het gevoel over hoe je tegen deze Greenpeaceactie aankijkt en het beleeft. Ik kan niet beoordelen wie gelijk heeft: Greenpeace (of andere natuurbeschermi gsorganisties) dat zegt dat de Noordzee wordt leeggevist of vissers die zeggen dat ze duurzaam bezig zijn, die kennis heb ik niet. Wel weet ik dat het gevaar van kapseizen als de netten ergens (ook een rotsblok) achter blijven haken reeel is. Ik ben dan ook tegenstander van (deze actie van) Greenpeace, en ze verliezen meer en meer mijn sympathie. Behouden vaart!

  2. Kan niet begrijpen dat er nog zo veel volk dat soort nog geld toestuurt. Zélf 45.jaar op het water gezeten weet wat er aan de hand is
    Als ik een blikje op de straat gooi en een boa ziet het dan ben je bokie dus stoppen de toelage en uitkeringen voor die n.g.o.

  3. Het sentiment hebben naar de natuur.
    Kan ik niet begrijpen.
    Want de natuur kan geen sentiment.
    Het is eten of op gegeten worden.
    Ik denk dat het om geld gaat.
    Hier mee wordt ik bevestigd.
    Dat geldt is ontstaan door de duivel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Webservice door: TexelOnline.com