Zondagsmail

‘Je schrijft niet meer zoveel zeker? Ik hoor nooit meer wat van je. Schrijf je nog wel eens eigenlijk? Wat spook je allemaal uit man, het is zo stil tegenwoordig?’ Zomaar een willekeurig greep vragen en uitspraken die de laatste tijd op mij af worden gevuurd.  Vragen waarvan en waarom ik het antwoord weet, alleen is dat voor mensen die nooit op zee zijn geweest onbekend bestek is.

Schrijven. Ooit begonnen als een grap om een gebeurtenis in mijn leven van me af te schrijven. Medio 2015 belande ik, enkele weken na de trouwdag met mijn toenmalig vrouw, in een situatie waarvan ik wist dat ik dit alleen met haar kon bespreken. Het voorval, wat niet eens persoonlijk was, hing als een strop om mijn nek. De knoop werd met de dag steeds strakker aangetrokken, dit gevoel moest ik kwijt maar hoe? De laptop van de kotter waar ik destijds op voer, TX – 68, bracht uitkomst. Het werd een variant van een roman met voor mij waargebeurde ervaringen waarin ik geen namen noemde maar derden zeker hunzelf hierin herkende! Drie maanden tikken, 325 pagina’s verder, elke vistrek weer een stukje tikken. Het kwam af, is ook af, maar nooit uitgegeven, wat voor sommige personen op het eiland misschien ook maar beter is. Emoties waren eindelijk geloosd zoals je stinkend visruimwater overboord lenst, mijn hart gelucht op mijn eigen manier.

Niet veel later wisselde ik van werkgever. Internet aan boord, schrijven, mooie foto’s van het leven op zee. Het idee was geboren. Ik ga blogs en columns schrijven zoals ook altijd Urkervissers dat deden in hun plaatselijke krantje. (Dan uiteraard op mijn eigen Texelse manier.) Snel werden wat social media accounts aangemaakt, die had ik zelfs nog niet, want ja. Er moest toch wat gepromoot worden, met in gedachte om misschien ooit dat boek uit te gaan geven.

De ene na de andere blog schudde uit mijn mouw. Eindeloos typen alsof ik direct het verhaal aan andere vertelde. Van onschuldige, doch waargebeurde verhalen, naar politiek gerichtere blogs om mijn gal te spuwen over alles wat tegen de visserij werkte, wat niet klopte in de sector (en dat is een rottende appel van binnen uit). Politici afkraken die totaal geen idee hebben wat er op zee speelt, wetenschappers de mond proberen te snoeren omdat zij hun vooraanstaande positie misbruiken door middel van de wetenschap, vertrouw wel de wetenschap maar nooit de wetenschapper. Maar boven alles commerciële ngo’s proberen hun mond te snoeren. Soms zo hard, dat medewerkers van stichting de Noordzee doodleuk op het onderzoekschip van het Nioz verkondigde,  ‘ik hoop dat hij overboord valt.’ Wat tegenwoordig word bestempeld als ‘Buitensporig gedrag.’

Privé 

Als professioneel opkropper lukte het eindelijk om gevoel en emotie te uiten. Het weg  bonjouren van slechte emoties en gebeurtenissen uit de kop, ruimte te maken voor mooie dingen in het leven. Plezier te hebben in toch wel iets wat ik toch echt mooi vind, mensen vertellen hoe speciaal en mooi het leven als visserman is.

En toen kwam het verval. Het verval in het schrijven, zelfs in het plezier van het vissen. Erger nog, in het leven. Alles wat ik lief had gleed uit mijn handen, enkel die ene bigshopper met kleren, een damesfiets, lege portemonnee en laptop bleven tot mijn bezit. Wat moet je schrijven als je verdriet heb, in een diepe rouw gedompeld ben vanwege een groot verlies, zo niet je leven wat je heb opgebouwd door je vingers weg glipte? Wat moet je schrijven als je in paniek bent en niet meer weet wat de toekomst je nog brengt.

Niet in blogs, niet in het openbaar. Niemand hoefde te weten wat ik dacht, voelde of überhaupt te weten wat er speelde. Nee, schrijven? Het was eigenlijk wel gedaan! 

Mailen om te schrijven

Nadat ik een aantal maanden aan land was geweest leek mijn leven op dat moment wel even in rustiger vaarwater te zijn gekomen. Vloggen was alleen voor de momenten dat ik hier echt behoefte aan had, bloggen… dat was van een andere orde.

Elke zaterdag op zondagnacht schreef ik. Alles wat in me opkwam. Alles wat me dwars zat. Alles dat me pijn deed. Alles dat me verdriet gaf. Mijn ziel en zaligheid legde ik in die verhalen op die ene dag zoals ik toen ook in die voor mezelf geschreven roman had gedaan. Echter deze verhalen, deze emoties werden gelezen, werden herkend en erkend.  

Elke zondag weer schreef ik naar de man die mij had opgevangen nadat ik alleen nog maar die boodschappen tas in mijn bezit had. Altijd een evaluatie van de week, wat ik had meegemaakt maar boven alles. Mijn gevoelens. Hij wist alles, vanaf de pijn in het begin. De hoge pieken van geluk die volgden, de diepe dalen die onherroepelijk kwamen. Totdat de zee van woorden in m’n mails afvlakte naar een zachte deining, goed bevaarbaar vaarwater. Die zondagsmail was het toppunt van de storm, de antwoorden een blakke zee. 

Van manipulatieve ex-vriendin (dus niet ex-vrouw), het waardeloze eten van de kok, de domste stomste fouten die je maar kan maken in je leven, angstaanjagende schouwspel van nieuw geplaatste windmolens, tot de wc verfrisser die extra zuur ruikt als de zure schijter op de plee had gezeten. Voor elk onderwerp was een antwoord, anekdote of oplossing. Voor elk probleem een nieuwe koers om maar de problemen te ontwijken.

‘Hoe ga je het gat opvullen nu je niet meer kan schrijven naar hem?’ Werd mij gevraagd op de dag dat je begrafenis was. Ik had geen antwoord, totaal geen idee wat ik toen moest. Lang heb ik nog mailtjes gemaakt. Niemand die ze las. Niemand die ze zag. Die zondagsmail is voltooid verleden tijd. Rustig vaarwater gebleven. 

Sindsdien is het schrijven alleen maar moeilijker geworden.