Gedesoriënteerd.

De Noordzee, een grote open vlakte waar je geen benul van heb. Je zou het kunnen zeggen als je er nog nooit geweest bent. Zo was het ook. Ver voor mijn tijd toen ik visser werd. Toen de zee inderdaad nog een open vlakte was. 

De Noordzee, waar wij vissers de meest historische gebruikers van zijn, is sinds de jaren ’60 stapje voor stapje geïndustrialiseerd. Als paddestoelen schoten de platformen voor de gas- en olie industrie uit de grond. Namen als, tongentoren, springplank, kottertoren, loggertoren en de Ruytertoren verschenen op de kaart. Oriëntatiepunten die voor vissers herkenbaar waren (en zijn) op grote afstanden overdag en ’s nachts. 

Oriëntatie, op zee is dat zeer belangrijk al hebben wij vissers tegenwoordig in de stuurhut meer navigatie middelen dan dat de auto’s op gemiddelde parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt op zaterdagmiddag rijk zijn. Vreemd maar waar kunnen sommige vissers zien vanaf dek waar zij zich overdag bevinden op de Noordzee. Alsof zij net als duiven ferromagnetische mineralen in hun hersens hebben zitten waardoor zij kunnen navigeren en oriënteren.

De Noordzee is voor de visser als een achtertuin. Met een beetje kennis van stroming, de loop van de golven en dus de wind, de stand van de zon en hoe de wolken zijn, kan je als visser dankzij moeder natuur al vrij nauwkeurig positie bepalen. Net als een duif dus. Dat je daarbij geholpen kan worden door die vele productieplatformen op zee is alleen maar handig.

Vandaag de dag bevinden zich op de Noordzee steeds minder productieplatformen. De meeste zijn weggehaald omdat de gasvelden leger raakte, andere overbodig omdat vernieuwde platformen de capaciteit overnemen van de oudere platformen. Vandaag de dag zitten we met de nieuwe industriële productie op de Noordzee, de zee geliefde (ahum) windmolenparken op de Noordzee. 

Het aanzien van een windmolenpark is heel anders dan dat je zou vermoeden. Je zou haast denken dat het een mooi oriëntatiepunt is. Waar je overdag nog redelijk kan inschatten wat de afstand en je positie ten opzichte van een windmolenpark is. Daar is het ’s nachts een drama. 

Een paar honderd windmolens bij elkaar, met een vergelijkbare hoogte als de Eifeltoren, in één park heeft ’s nachts meer invloed op desoriëntatie dan dat de gouden gloed van Tata Steel in IJmuiden dat heeft. Zo is Tata Steel al zeker op open zee op 20 mijl zichtbaar. Een windmolenpark kan je met goed weer al op 40 mijl zien. Al deze rode knipperde lampen, de rose buurt in Amsterdam zou er jaloers op worden, hebben voor een visser en waarschijnlijk voor alle zeevarende een desoriënterend effect. (Hierbij heb ik het over de windmolenparken bij de kust van Den Helder tot IJmuiden, de Belgische muur waar een paar duizend windmolens staan is nog erger.)

Een schip dat dicht langs een windmolenpark vaart valt nog amper peilen, de kleuren van de navigatie verlichting valt in het niets vergeleken bij de rode waas van windmolenverlichting. Het verdampt de vuurtorenlichten van de kust. En al lig je er nog vijf mijl vanaf, dan voelt het alsof je al tegen een windmolen aan ligt. Wat voor vissers nog een nadeel van een windmolenpark blijkt te zijn is dat het tevens een goede verstop plek voor de controlediensten is. Of voor de controlediensten weer een nadeel is dat het ook voor de zuid Amerikaanse import een goed verstopplekje is. 

Wij vissers en zeevarenden kunnen dat desoriënterende gevoel nog onderdrukken dankzij onze navigatie hulp attributen. Voor een duif zal dat enigzins moeilijker worden! Een verdwaalde duif op zee zal eerst licht op de horizon zoeken om zich daar naar toe te begeven. Zonder hulpmiddelen! Een niet echt heroïsche dood ten gevolgen. Niet alleen duiven zijn de pineut in de die nieuwe ‘groene’ economie. Alle dieren van de Noordzee navigeren op hun eigen manier dankzij al die facetten die moeder natuur heeft gegeven. Als er dan ook maar een storing komt bij de zintuigen waarop Noordzee dieren leven heeft dit grote gevolgen.  

Vis en vislarven gaan niet meer naar de juiste plekken om voortplanten en te groeien omdat de stroming is veranderd. 

Van zeezoogdieren raken hun gehoor beschadigt waardoor zij niet meer kunnen communiceren en oriënteren. 

Vogels die eerder konden overnachten op productieplatformen krijgen nu letterlijk een klap van de molen. 

Wij vissers zijn grote verliezers omdat wij hele achtertuinen kwijt raken aan die nieuwe ‘groene’ economie, de dieren zijn de nog grotere verliezers. Wij kunnen nog navigeren met onze hulpstukken, dieren blijven gedesoriënteerd achter, of wie is er verkeerd georiënteerd. De windmolenindustrie of de overheid.