logo

Veranderingen tegen beter weten in.

Al 9 jaar ben ik samen met mijn liefdevolle vrouw. Ondertussen hebben wij in onze relatie het nodige meegemaakt. Voor en tegenspoed, lol, liefde maar ook veel tranen. In die 9 jaren hebben wij in ons gezin 4 kinderen mogen verwelkomen. 3 Van ons zelf en 1 pleegkind waarvan we, na 3 korte mooie maar heftige maanden, helaas alweer afscheid van moesten nemen. Veranderingen is dan ook dat gene waar mijn vrouw en ik niet vreemd van zijn. Ook al zijn wij dan nog zo burgerlijk en saai in andermans ogen, voor is dat absoluut niet zo. Ik hou van het leven, misschien sta ik nog wel aan het begin van mijn leven met een leeftijd van nog geen 30 lentes jong, ik hou er gewoon van zoals het is. De ruggengraat van mijn leven blijft mijn vrouw, mijn meisje en tevens mijn droomprinses. Wat ik met haar deel en mee heb gemaakt bewaar ik voor andere keren. Alleen zeg ik vol trots dat wat er ook gebeurde in die afgelopen 9 jaren, zij was er en liep nergens voor weg. Wat er ook gebeurde en wat er ook veranderde.

In die jaren dat we samen zijn veranderde er elke maand wel iets. Één ding bleef het zelfde, ik bleef visserman. Zondag avond weg, vrijdag avond thuis. Week in week uit. Af en toe eens een week vrij die van te voren al vol gepland staan met klusjes en afspraken. Nooit heb ik mijn vrouw horen klagen dat zij een eenzaam bestaan had. Nooit zei ze tegen mij dat ik een andere baan moest gaan zoeken zodat ik meer thuis zou zijn. Nooit, nee geen een keer had zij commentaar op mijn baan. Beide weten welke niet beter dan dat wij 5 nachten gescheiden van elkaar slapen en er maar 2 naast elkaar slapen. Natuurlijk is dat veel te weinig in mijn ogen en toch accepteer je het omdat je niet beter weet.

Ook ik kan de tijd niet tegen houden waardoor ook ik ouder wordt. Anders ga denken en anders ga doen. Mijn kinderen worden groter waardoor de heimwee zijn intrede heeft gedaan. In die korte weekenden of vrije weken zie gerust wel wat ik normaal moet missen. Hoe snel kinderen groot worden, hoe teleurgesteld ze zijn wanneer ik iets belangrijks op school, muziek school of voetbalclub heb gemist. Mijn vrouw voelt zich eenzamer ‘s avonds en mist het dat wij niet samen de kinderen kunnen opvoeden. Tijden veranderen nou een maal.

Zo is het ook in de visserij. Tijden veranderen en de bureaucratie staat niet stil. Strengere regels worden doorgevoerd, de zee vol geplant met geldverslindende windmolens, zonder nog maar een woord te reppen over het niet sociale leven wat een visser heeft. Het is niet gemakkelijk, nee zeker niet. Of wordt het juist moeilijker omdat je niet meer wil aanpassen vanwege die heimwee en verlangen naar een verandering?

Ik twijfel, weet niet helemaal waar ik aan toe ben, ik zie en vermoed dat de toekomst van ‘de vrije visser’ staat te veranderen. Laat ik het zo zeggen. Het leven op zee zoals ik gewend ben. Veel behoefte heb ik niet om weer de schoolbanken in te duiken. Om de ene na de andere cursus te moeten volgen om een onzekere toekomst tegemoet  te zien.

Het liefst blijf ik vissen, het is immers een mooi speciaal beroep. Nooit is een dag hetzelfde, altijd is er een  soort spanning wat er weer in het net zal zitten, wat de vangst van een ander is en boven alles de vrijheid die je ervaart als je op de Noordzee bent. Ook al zit je dan maar op een notendopje van 42 meter lang. Kan je er niet zomaar van afstappen. Het gevoel van vrijheid is onbeschrijfelijk.

Tegen beter weten in voel je dat er veel veranderd. Regels, vangsten, vis en olie prijzen. Niets is hetzelfde vergelijkbaar met toen ik begon. Een ding blijft het zelfde, de terugkomst thuis. De plek waar je vrouw en kinderen op je wachten. Waar je kan rusten, kan genieten waarvoor je al die vissen vangt. Thuis, home sweet home, maar wat er ook gebeurt, misschien dat ik van baan verander. Er is een ding dat altijd hetzelfde zal blijven.

Thuis zijn zal nooit veranderen. Thuis zijn is heilig.

Webservice door: TexelOnline.com