De weekendtas is gevuld met schone werkkleding, tijdschriften en kranten van de afgelopen week. Het moment dat je voor de laatste keer dat weekend over de deurdrempel heen stapt maakt zijn opwachting, de stap op weg naar een nieuw visavontuur.
Nog geen paar uur daarvoor is het jonge kroost met hangen en wurgen naar bed gebracht. Traantjes als dansende marionetten over de wangentjes van de dochters*, een afsluitende stoeipartij met de zonen, een laatste knuffel gepaard met een kus van de wederhelft. Alles on het teken om een waardig afscheid te nemen zodat je als visser het avontuur op zee met een goed gevoel kan doorstaan. De tijd op de klok lijkt dat weekend, zo als elk weekend, weer voorbij te zijn geraasd als een Fyra zonder pech. Kostbare tijd met je gezin wat nog wel langer had mogen duren, niet uren, nee dagen. Elk weekend voelt het weer alsof je thuis komt, aanschuift aan de eetkamertafel, naar het toilet gaat, onder de douche stapt en weer vertrekt.
Vertrekken van huis en haard is fysiek makkelijk. Je pakt de tas met spullen, stapt de auto in waarna je wordt afgezet bij het desbetreffende vissersschip. Emotioneel laat je meer achter dan goud, het onbetaalbare, je gezin. Je heb geen controle meer, geen overzicht over de kleine wezentjes die je vissersvrouw zo goed als zij kan probeert te beschermen tegen het kwade. Het enige dat je als vissende vader kan doen is de hele week hopen dat alles nog hetzelfde is zoals je het sprookje thuis achterliet.
Eenmaal op de haven kade afgezet stap je over de reling van de kotter heen en waan jij jezelf in een heel ander leven. Na een klauter partij ben je niet meer de huisvader, geen poepluiers meer, geen kinderproblemen of doorkomende tandjes. De man die grapjes maakt, die volgens zijn zoons vecht met meters lange haaien of gevaarlijke piraten is voor verdwenen. Aan dek ben je gewoon weer de visserman die brood op de plank probeert te krijgen, die werkt om de rekeningen te betalen. De arbeider op zee die hoopt op een goede vangst, op een klein extraatje zodat hij met zijn gezin iets leuks kan doen. – dertiende maand of vakantiegeld krijg je niet als deel loon visser – Die zich in het zweet werkt voor zijn gezin, de huisvader die de krachten van moeder natuur doorstaat omdat het er eenmaal bij hoort.
Aan dek wordt de realiteit als een koude emmer ijswater over je heen gedrapeerd, gewoon omdat je visserman bent. Aan boord krijg je het gevoel dat je een boeman bent, een sloopkogel die de bodem verwoest, een moordenaar die al het zeeleven moedwillig uitmoordt terwijl je als visser wel beter weet. Dankzij de grote media, met behulp van onwetenden geld los trekkende goede doelen, wordt je als visserman op een plek gepositioneerd die niet eens overeenkomt met de werkelijkheid.
Alsof er een boze spreuk over de visserman is uitgesproken door boze heksen heerst er een oneindige vloek over de Nederlandse vissers. Lijkt de ene misvatting over de visserij te zijn verdwenen, komen er twee onwaarheden voor terug. Na regen komt zonneschijn luid het gezegde, alleen bivakeert de visserijsector in een niet overtrekkende wolkbreuk die alles doet wegspoelen. Week in, week uit zijn er weinig positieve noemenswaardigheden te melden, als je de media moet geloven, over de visserij. Pro-visserij feiten halen amper het nieuws terwijl er gal gespuwd blijft worden over onze kleine sector. Grof geld wordt verdiend door bedrijven en organisaties die eisen dat zij alleen maar handelen omwille het verbeteren van het klimaat. Maar de visser, die al jaren lang innoveert, die bezig is met een voorspoedige toekomst van de visserij wordt amper gehoord. Die staat te schreeuwen in een menigte waar hij nooit boven uit kan komen. Hij is als een kuikentje in een schuur vol volgroeide kippen. Wordt overlopen en is onopvallend. Het zorgt voor stress, het geeft extra zorgen. Al die negativiteit maakt de toekomst vreselijk onzeker. Het is alsof je op de snelweg rijdt met de auto terwijl je brandstofmeter het niet meer doet, je weet nooit wanneer de tank leeg is, wanneer de motor ermee stopt.
Thuis komen na een visweek is een van de mooiste momenten die er is! Kinderen die in je armen springen om je vervolgens niet meer los te laten. Die vol verhalen zitten wat zij die week hebben beleefd. Je vissersvrouw die je liefdevol aankijkt, die je weer het gevoel geeft van vlinders in de buik. De vrouw die op haar manier lange dagen en nachten zenuwachtig is geweest op een goede afloop van haar man zijn visreis. Zij die haar man elke week weer een verliefde puber laat worden. Niets of niemand die dat, in een goeie relatie, mooie gevoel kan afpakken. Geen Greenpeace, WNF, geen vismiswijzer die jou thuiskomst kan bepalen. Ook al zorgen deze organisaties voor nog zoveel stress en pijnlijke gevoelens op zee. Tegen de liefde van een vissersgezin en de passie die het vak met zich mee brengt kunnen zij niet opboksen.
Want dat gevoel wat een vissersvrouw en haar kinderen geeft zorgt evoor dat een visserman na het weekend vol goede moed weer aan boord stapt. Op naar een nieuw avontuur op zee, onder weg naar een nieuwe thuiskomst!
Dat er nog maar vele thuiskomsten mogen volgen!!!
Wilt u meer weten over het visserleven? U kunt mij volgen via social media
- Facebook : Martijn van den Berg
- Instagram : deschrijvendevisser
- Twitter : @romkes3
- Of vraag de nieuwsbrief aan op deze site.
- Wordt vervolgd!
* Pleegdochters ontbreken op de foto wegens geheimhouding.